Page 22 - Issue No.1367

‫‪2‬‬ ‫چهار شعر از‬ ‫ادبیات‬ ‫‪22‬‬
‫نگاه کردم‬ ‫نعمت مرادی‬
‫شعر‬ ‫سال ‪ / 23‬شماره ‪ - 1367‬جمعه ‪ 7‬نابآ ‪1394‬‬
‫خندید‬
‫و شکفت‬
‫تبری که هی ‌چوقت‬
‫ریش ‌های را قطع نکرده بود‬
‫کدخدا ایستاد‬
‫و به نهال‌های کاشته شده لبخند زد‪.‬‬

‫‪3‬‬ ‫نعمت مرادی‪ ،‬شاعر‪ ،‬منتقد و داستا ‌ننویس متولد ‪ ۱۳۶۰‬در خرم‌آباد از ایل و تبار «کاکاوند» است و بزرگ‬ ‫‪Vol. 23 / No. 1367 - Friday, Oct. 30, 2015‬‬
‫داشتم می‌مردم‬ ‫شده‌ی «هرسین» از توابع استان کرمانشاه‪ .‬او چند سالی است که در شهریار ساکن شده و مسئولیت چند‬
‫و این اولین باری بود که داشتم می‌مردم‪.‬‬
‫بیمارستان هم!‬ ‫کارگاه شعر و داستان را در تهران و شهریار بر عهده دارد‪.‬‬

‫لبخند زد‬ ‫برخی از داستان‌های کوتاه مرادی‪ ،‬در نشریات تخصصی چون‪« :‬گلستانه» و «کارنامه» منتشر شده است و با‬
‫لبخند ازمیان تهی بیرون آمد‬ ‫روزنامه‌های «اطلاعات» (ویژه‌نامه‌ی هنر و ادب)‪« ،‬آرمان»‪« ،‬شهروند»‪« ،‬ابتکار»‪« ،‬فرهیختگان» و «باختر»‬
‫مه انبوهی توی تختخواب نشست‬ ‫‪( IntouchwithIraniandiversity‬چاپ کرمانشاه) و هفت ‌هنامه‌ی «سیروان» (چاپ کردستان) و هفته‌نامه گام در رشت همکاری دارد و در‬
‫مجلات الکترونیکی (آوانگارد‪ ،‬شعرانه‪ ،‬طغیان‪ ،‬مرور‪ ،‬بلوط‪ ،‬هشتاد‪ ،‬پیاده‌رو و چوک) سایر آثارش را اعم از‬
‫و بیمارستان‬ ‫شعر‪ ،‬نقد و داستان منتشر م ‌یکند‪ .‬مجموعه شعری از او با نام «پدر» اخیراً توسط مرکز نشر آسا منتشر‬
‫دهانش شبیه دهان یک مرده باز شد‬
‫‪ ‬‬ ‫شده است‪.‬‬

‫شب از همخوابگی ابر برگشته بود‬ ‫‪۱‬‬
‫این را از بی حیایی اشیاء‬
‫و زیبایی رن ‌گها‬ ‫من انسان صادقی هستم‬
‫که هنوزهم‬
‫و انگشت پرستارها که روی پوستم کشیده م ‌یشد می‌توان فهمید‬
‫ساعت تنها‬ ‫زبان اجدادی‌ام را خواب م ‌یبینم‬
‫و شکل پرند ‌ههای جامانده بر پوست درخت را‬
‫و از شب به انداز ‌هی دهان یک سگ گذشت‬
‫پسرم‬ ‫من انسان صادقی هستم‬
‫با چشم‌های در گوش‬
‫از پشت پل ‌کهای نقاشی‬ ‫با گو ‌شهای در دست‬
‫روی ابر چشمهایم نشست‬
‫و پاهای به شکل خطی در طاقبستان‬
‫و گفت بیدار شو‬ ‫من انسان صادقی هستم‬
‫و من داشتم می‌مردم‬ ‫که تحمل‬
‫شکنجه‌های جهنم را دارد‬
‫بیدار شدم‬ ‫پرنده‌ای که می‌تواند‬
‫شبیه سگی گرسنه‬ ‫از ش ‌نهای نرم ساحل‬
‫که خاکروب ‌هها را بو م ‌یکشد‬ ‫کوه بسازد‬
‫همه جا را بو کشیدم‬
‫من روزی هفت بار به دور خودم م ‌یچرخم‬
‫چند باران ابری‬ ‫زبانم را زیارت می‌کنم‬
‫فکرهایم را بردند به تنب کوچک‬
‫بدون هیچ ابدیتی از اضطراب‬
‫روی تخت دراز کشیدم‬ ‫‪ 22‬من انسان صادقی هستم‪.‬‬
‫مرگ و بیمارستان‬

‫در مقابل من کنفت و پژمرده شدند‬

‫‪4‬‬
‫زیبای من‬
‫تو اینجا لبخند م ‌یزنی‬
‫گلی در آفریقا م ‌یشکفد‬