CALENDAR   HOME  02_MUSIC   03_PAINTINGS   04_POLITICS   05_BOOKS   06_MOVIES   07_SAINTS   08_SOFTWARE   09_PRZYJACIELE 10_OBJAWIENIA  11_DICTIONARY 12_PHOTOGRAPHY 13_ACCOUNTING  

01_January   02_February   03_March   04_April   05_May   06_June   07_July   08_August   09_September   10_October   11_November   12_December   13_Opłaty    26_Jun  Back   Next

Spelling School

 

2023 Monday

Właśnie sobie uświadomiłem, że cielesny człowiek bardziej jest podobny do zwierzęcia, niż człowiek spirytualny. A dlaczego tak sobie pomyślałem? Być może dlatego, bo wszystkie zwierzęta są cielesne i również dlatego, bo nie ma spirytualnych zwierząt. Rozwój duchowy, to po prostu wyższy poziom wtajemniczenia. Na tym poziomie właśnie żyją wszystkie Anioły. Być może ludzie święci w Niebie też żyją, przez większość swojego czasu, również na poziomie spirytualnym.

----

The truth is that being judgmental of others causes far more harm to the one who judges than to the one who is judged. Certainly being judged is not pleasant. But the act of being judged by others is not a sin. However, the act of judging others is a sin. And it can be a grave sin. This sin leaves the one who judges with an empty and angry heart. Love is lost in the soul who judges.

To bardzo mądre co przeczytałem. Sama prawda i tylko prawda, a ponadto, to jest ciągle grzech mieszkający w moim sercu. Tak bardzo chciałbym się go pozbyć. Właśnie to, że oceniam, często, a może zawsze stoi na przeszkodzie do pełnej miłości bliźniego. Jezu, proszę, spraw bym już nigdy nie oceniał i nie oskarżał ludzi, o czynienie czegoś złego. To prawda, nie wystarczy przestać narzekać na swoje życie, ponadto należy nauczyć się nie dostrzegać żadnego zła. Ani nie widzieć zła, ani nie słyszeć zła, a najważniejsze jest chyba to, żeby zła nie wypowiadać. Kocham Cię Boże i dziękuję za wszystko.

----

Teraz sobie pomyślałem, że nie trzeba się martwić o nikogo, kto chodzi do kościoła, chodzi do spowiedzi i takich co przyjmują Komunię Świętą. To prawda, tak sobie pomyślałem, ale czy na pewno już o takich ludzi nie trzeba się martwić? Przecież nawet wielu z nich bardzo błądzi. Przecież nie wystarczy zapisać się na judo, żeby być dobrym judokiem, a wielu judoków, tak jak już kiedyś mówiłem, łatwo da się pokonać przez silnych ludzi, którzy to nigdy judo nie trenowali. Jezus przyszedł przecież do chorych, a nie zdrowych.

2024 Wednesday

Jestem kim jestem, ale przecież mogłem się urodzić robakiem. Te słowa mogą wydawać się dziwne lub nawet nieco przerażające, jednak warto się nad nimi zastanowić. W końcu, zamiast być istotą świadomą i mającą możliwość odczuwania emocji, moglibyśmy być zwykłym robakiem, który nie ma świadomości ani możliwości doświadczania przyjemności czy cierpienia.

Dlatego też, warto czasem zatrzymać się i pomyśleć o tym, co otrzymaliśmy od Boga. Niezależnie od tego, czy jesteśmy bogaci czy biedni, zdrowi czy chorzy, młodzi czy starzy - każdy z nas dostaje od życia pewne dary i możliwości, którymi powinien się cieszyć i którymi powinien być wdzięczny.

Chwalmy Pana za zdrowie, które mamy, za ludzi, których mamy wokół siebie, za miłość, która nas otacza. Chwalmy Go za możliwość doświadczania piękna świata, za dar życia i za to, że możemy doświadczać jego cudów każdego dnia.

Oczywiście, życie nie zawsze jest łatwe i często napotykamy trudności oraz problemy. Jednak nawet w najtrudniejszych chwilach warto pamiętać o wszystkich rzeczach, za które możemy być wdzięczni. Nawet w mrocznych momentach można znaleźć światełko nadziei i powód do radości.

Dlatego, zamiast skupiać się na tym, czego nam brakuje, warto spojrzeć na to, co już posiadamy i być za to wdzięcznym. Nie zapominajmy, że moglibyśmy być kimś zupełnie innym - kimś, kto nie ma świadomości i możliwości doświadczania tego pięknego świata.

Chwalcie Pana za to, kim jesteście i za to, co otrzymaliście od Niego. Wszystko, co otrzymujemy od Boga, jest darem i warto to docenić. Szczęście nie polega na posiadaniu wszystkiego, ale na umiejętności dostrzegania tego, co już mamy i cieszenia się z tego każdego dnia. Niech więc każdy z nas pamięta o tym, że jest kim jest, ale mógłby być kimś zupełnie innym. Chwalmy Pana za to, co otrzymaliśmy i cieszmy się życiem!

----

Być może zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego niektórzy ludzie, gdy im się powodzi, zaczynają oddalać się od Boga albo wręcz o Nim zapominają. To zjawisko nie jest nowe i spotyka się je nie tylko w dzisiejszych czasach, ale również od wieków.

Istnieje wiele możliwych przyczyn, dlaczego człowiek, odnosząc sukcesy i zdobywając bogactwo materialne, może zacząć oddalać się od Boga. Jedną z głównych przyczyn może być pycha i próżność, które pojawiają się wraz z osiągnięciem sukcesu. Człowiek zaczyna uważać, że sam jest odpowiedzialny za swoje sukcesy i nie potrzebuje pomocy Boga. Zaczyna być zbyt zadowolony z siebie i swoich osiągnięć, a to może prowadzić do zapomnienia o Bogu i Jego roli w naszym życiu.

Inną przyczyną może być zbyt wielkie poświęcanie się życiu codziennemu i karierze zawodowej. Gdy człowiek staje się zbyt zajęty, ma tendencję do oddalania się od Boga, ponieważ brakuje mu czasu na modlitwę, czytanie Pisma Świętego i uczestnictwo w nabożeństwach. Chęć zdobywania coraz to większego sukcesu i bogactwa może zaciemnić jego umysł i oddalić go od Boga.

Możliwe również, że sukces i bogactwo powodują u człowieka zbyt dużą pewność siebie i poczucie, że nie potrzebuje już Boga. Zamiast polegać na Bożej pomocy i wdzięczności za wszystkie łaski, zaczyna uważać, że wszystko osiągnął sam i może radzić sobie bez wsparcia Boga.

Jednak warto pamiętać, że sukces i bogactwo nie muszą prowadzić do oddalenia się od Boga. Wręcz przeciwnie, powinny być powodem do jeszcze większej wdzięczności i szukania bliskości z Bogiem. Wszystkie nasze sukcesy i osiągnięcia są darem od Boga, który daje nam zdolności i możliwości, abyśmy mogli się rozwijać i osiągać swoje cele.

Warto zatem pamiętać, że mimo sukcesu i bogactwa nie wolno zapominać o Bogu. Możemy dziękować Mu za wszystko, co otrzymujemy i prosić o Jego dalsze błogosławieństwo. Niech nasze sukcesy będą świadectwem Bożej łaski i mądrości, a nie powodem do dumy i oddalania się od Boga. Bądźmy wdzięczni za Jego obecność w naszym życiu, niezależnie od tego, czy nam się powodzi, czy mierzymy się z trudnościami.

----

Ciekawy jestem od kogo ludzkie szczęście zależy, a może powinienem zapytać od czego? Niech każdy zastanowi się przez chwilę i odpowie. Jak wiele ludzi odpowiedziało, że od Boga. Przykre to, ale to prawda. Mało kto jest przekonany o tym, że jego szczęście zależy od Boga.

Wielu ludzi szuka szczęścia na zewnątrz, w materialnych dobrach, w relacjach z innymi ludźmi czy w sukcesach zawodowych. Zapominają jednak, że prawdziwe szczęście można znaleźć tylko w głębokiej relacji z Bogiem.

Często ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że są zależni od Boga, że to On decyduje o ich szczęściu. Zamiast szukać szczęścia w zewnętrznych przeżyciach, powinni zwrócić się do Boga, który jest źródłem prawdziwej radości i pełni.

Bóg daje nam wszystko, czego potrzebujemy do bycia szczęśliwymi. Jego miłość i łaska sprawiają, że nasze życie nabiera sensu i wartości. Bez Boga nasze szczęście jest kruche i nietrwałe, oparte na chwilowych emocjach i materialnych dobrodziejstwach.

Dlatego warto zastanowić się nad tym, czy nie warto szukać szczęścia w relacji z Bogiem. To On może nas naprawdę uszczęśliwić i dać nam prawdziwe spełnienie. Zamiast polegać na ludzkich instynktach i pragnieniach, warto zaufać Bogu i oddać Mu swoje życie.

Może więc warto zastanowić się od kogo lub czego zależy nasze szczęście? A odpowiedź może być prosta - od Bożej miłości i łaski, które są niezastąpione w naszym życiu.

----

Kiedy doradzamy innym, często kierujemy się własnym doświadczeniem i przekonaniami. Zachęcamy ich do tego, aby robili to, co chcą, co sprawia im przyjemność i satysfakcję. Jednak dzisiaj dostrzegam, że takie podejście może prowadzić ich na manowce i szkodzić im w dłuższej perspektywie.

Biblia mówi nam, że droga człowieka nie zawsze jest właściwa, ale Pan kieruje kroki człowieka (Pwt 20,24). Zamiast kierować się własnymi pragnieniami i emocjami, powinniśmy pytać Boga o radę i wskazówki. On jest jedynym, który zna nasze przeznaczenie i wie, co jest dla nas najlepsze.

Decyzje podejmowane na podstawie Bożej mądrości są zawsze najlepsze. Bóg kieruje nasze kroki na drogę prawości i miłości. Kiedy zapytamy się Jego o zdanie, będziemy działać zgodnie z Jego wolą i uczynimy to, co Jezus by zrobił na naszym miejscu.

Warto pamiętać, że Bóg zawsze nas kocha i troszczy się o nasze dobro. Niezależnie od naszych błędów czy zaniedbań, zawsze możemy się do Niego zwrócić z prośbą o pomoc i wskazówki. Jego miłosierdzie jest nieskończone, a Jego mądrość przewyższa nasze ludzkie zrozumienie.

Dlatego zachęcam wszystkich do tego, aby zawsze kierować się Bożymi zaleceniami i radami. Zamiast robić to, co chcemy, warto zapytać Boga o Jego wolę i wskazówki. Tylko wtedy będziemy działać zgodnie z Jego planem i osiągniemy prawdziwe szczęście i spełnienie.

Nie bójmy się prosić Boga o pomoc i wsparcie. On zawsze jest obok nas, gotowy odpowiedzieć na nasze prośby i kierować nasze kroki na właściwą drogę. Warto zaufać Mu całkowicie i oddać Mu nasze życie. Tylko wtedy będziemy żyć zgodnie z Jego wolą i osiągniemy prawdziwe spełnienie i szczęście.

----

To prawda, że Eucharystia jest jednym z największych darów, które otrzymujemy od Boga. Jest to sakrament, który umożliwia nam spotkanie z Jezusem Chrystusem w chlebie i winie. Dzięki niej możemy przyjmować Ciało i Krew Pańską, które wzmacniają naszą wiarę i energię duchową.

Warto podkreślić, że nie jesteśmy godni tego wielkiego daru, ale Bóg łaskawie obdarza nas swoją obecnością w Eucharystii. Dlatego też należy bardzo dziękować Mu za tę łaskę i niebagatelny dar, który otrzymujemy za każdym razem, gdy przystępujemy do Stołu Pańskiego.

Eucharystia jest symbolem miłości Boga, który bezgranicznie kocha każdego z nas i daje siebie w postaci chleba i wina, aby nas wyżywić duchowo i umocnić naszą wiarę. Dlatego też niezmiernie ważne jest, abyśmy z rozwagą i wielkim szacunkiem przystępowali do tego sakramentu, pamiętając o jego wielkiej wartości i doniosłym znaczeniu.

Nie powinniśmy traktować Eucharystii jako rutynowej czynności, ale jako głęboką duchową łączność z Jezusem Chrystusem, który obdarza nas swoim Ciałem i Krwią. To właśnie w Eucharystii doświadczamy zbawienia i odnawiamy naszą relację z Bogiem, dlatego nie możemy bagatelizować tego daru ani przyjmować go pobłażliwie.

Warto również podkreślić, że nie tylko za dar Eucharystii, ale również za wiarę należy bardzo dziękować Bogu. Wiara jest fundamentem naszego życia duchowego i zaufaniem wobec Boga, który prowadzi nas drogą zbawienia. Bez niej nie byłoby możliwe spotkanie z Jezusem w Eucharystii i doświadczenie Jego miłości oraz łaski.

Dlatego też, niech każdy z nas zachowa wielką wdzięczność za dar Eucharystii i wiarę, które są największymi skarbami, jakie otrzymujemy od Boga. Niech nasze serca zapełni radość i wdzięczność za tę obecną w nas łaskę i przystępujmy do Stołu Pańskiego z prawdziwą pokorą i miłością, w pełni świadomi jego doniosłości i znaczenia dla naszego życia duchowego.

----

Dobrze by było, gdyby człowiek potrafił odpowiedzieć sobie na takie pytanie: czy jest coś w moim charakterze, co zasługuje na naśladowanie?" - To jedno z kluczowych pytań, które powinien sobie postawić każdy człowiek, pragnący być lepszym człowiekiem i bardziej świadomą jednostką.

Odpowiedź na to pytanie wymaga głębokiej samorefleksji i szczerej oceny swoich własnych zachowań, postaw i cech charakteru. Musimy zastanowić się, czy nasze działania są zgodne z naszymi wartościami i przekonaniami, czy nasze decyzje są moralne i etyczne, czy jesteśmy w stanie okazywać empatię i szacunek wobec innych ludzi.

Człowiek powinien dążyć do tego, aby jego charakter był wzorem godnym naśladowania dla innych. Dobre cechy takie jak uczciwość, empatia, szacunek, pokora, życzliwość czy wytrwałość, powinny być nieodłączną częścią naszej osobowości. Jeśli jesteśmy w stanie dostrzec w sobie te pozytywne cechy, warto je pielęgnować i rozwijać, aby stać się lepszymi ludźmi.

Jednak równie istotne jest to, aby być świadomym swoich wad i słabości. Każdy człowiek ma swoje minusy i popełnia błędy, ale kluczem do rozwoju osobistego jest nauka z tych doświadczeń i dążenie do poprawy. Jeśli uświadomimy sobie, że w naszym charakterze są cechy, które nie zasługują na naśladowanie, powinniśmy podjąć wysiłek, aby je zmienić i poprawić.

Odpowiedź na to pytanie może być dla nas inspiracją do podjęcia pewnych działań i zmian w naszym życiu. Może być motywacją do pracy nad sobą, do rozwijania swoich pozytywnych cech i do eliminowania negatywnych. Decyzja, czy jest coś w naszym charakterze, co zasługuje na naśladowanie, zależy wyłącznie od nas samych.

Wnioskiem jest, że każdy z nas ma potencjał do bycia lepszą osobą i tworzenia pozytywnego wpływu na świat. Warto zastanowić się nad swoim charakterem, nad tym, co zasługuje na naśladowanie i dążyć do tego, aby nasze działania były zgodne z naszymi wartościami i przekonaniami. To tylko w ten sposób będziemy mogli przyczynić się do budowania lepszego i bardziej harmonijnego społeczeństwa."

----

Kiedy Jezus dokończył tych słów, tłumy zdumiewały się jego nauką, gdyż nauczał ich jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie. Mateusza 7:28–29

Te wersety kończą Kazanie na Górze zawarte w rozdziałach 5–7 Ewangelii Mateusza. W tym długim kazaniu Jezus porusza wiele tematów i przedstawia nam podsumowanie wszystkiego, co powinniśmy wiedzieć w naszym życiu wiary. W końcowych wersach Jego kazania powinny wyróżniać się słowa „zdumienie” i „władza”. Dlaczego tłumy były zdumione nauką Jezusa? Ponieważ Jego nauczanie było nowe i opierało się na nowym autorytecie, którego ludzie wcześniej nie doświadczyli.

Władza, z jaką nauczali uczeni w Piśmie, opierała się na ich znajomości tradycji przekazanych im przez wcześniejszych nauczycieli. Uczeni w Piśmie studiowali długo i ciężko, a następnie przedstawili to, czego się nauczyli. Była to forma nauczania religijnego, do której ludzie byli przyzwyczajeni.

Jezus jednak przybył na scenę i zadziwił tłumy, ponieważ przemawiał z nową władzą, jakiej wcześniej nie widzieli. Władza Jezusa wypływała z Jego Osoby. Nie opierało się ono na tym, czego studiował i czego nauczył się od tych, którzy Go poprzedzili. Zamiast tego, kiedy mówił, to On Sam był nie tylko rzecznikiem Nowego Prawa łaski, ale także Autorem Prawa i jego źródłem.

Spróbuj zastanowić się nad pojęciem władzy. Na przykład dziecko wie, że rodzic ma nad nim władzę. Czasami może im się to nie podobać, ale rozumieją, że nie ustalają zasad panujących w domu, ale muszą przestrzegać zasad ustalonych przez rodziców. Albo rozważ autorytet przywódców obywatelskich. Na przykład funkcjonariusze organów ścigania mają uprawnienia powierzone im przez ich urząd. Są nie tylko dobrze zorientowani w rządach prawa, ale potrafią je egzekwować i wszyscy o tym wiedzą.

Podobnie Jezus nie tylko wiedział o nowych i chwalebnych prawdach, których nauczał. Nie nauczył się ich po prostu od Ojca w Niebie, a następnie przekazał je ustnie. Zamiast tego, kiedy nauczał, czynił to jako Ten, który znał Nowe Prawo łaski, Ten, od którego ono pochodzi, i jedyna Osoba posłana, aby uchwalić i egzekwować to Nowe Prawo.

Zastanówcie się dzisiaj nad Nowym Prawem łaski i miłosierdzia, którego nauczał nasz Pan, zwłaszcza gdy jest ono zawarte w długim Kazaniu na Górze. Czytanie tych słów to coś więcej niż tylko coś, czego się uczymy i uczymy. Same słowa są żywe; oni są Słowem Bożym. Ich lektura ukazuje nam tę samą władzę, jakiej doświadczały tłumy w czasach Jezusa. Wszystko, czego nauczał Jezus, było i jest nowe, głębokie, głębokie, przemieniające i żywe. A kiedy tego naucza, ustanawia także Swoją boską władzę, aby narzucić to na świecie. To dobra wiadomość, ponieważ Jego Nowe Prawo nie jest narzucaniem; jest to jedyne źródło wolności i nowego życia. Zastanówcie się nad tym Nowym Prawem naszego Pana i módlcie się, abyście pełniej poddali się jego władzy.

Mój chwalebny Prawodawco, nauczałeś jako Jeden z władzą. Dzisiaj, gdy czytane i głoszone jest Twoje święte Słowo, w dalszym ciągu korzystasz ze swojej nowej i chwalebnej władzy miłości i miłosierdzia. Proszę, pomóż mi Cię słuchać i zawsze poddawać się Twojej władzy, abym rządził Twoim Nowym Prawem łaski. Jezu ufam Tobie.

2025 Thursday

Jednym z największych zabezpieczeń przed wykonywaniem własnej woli zamiast woli Boga jest święte posłuszeństwo. Osoby w życiu zakonnym mają szczęście żyć w sposób dosłowny i zewnętrzny, pozwalając na uwewnętrznienie praktyki zewnętrznej, aby mieć pewność, że żyją Wolą Boga. Ale posłuszeństwo musi być przeżywane w każdym życiu, nie tylko religijnym. Posłuszeństwo osiąga się na wiele sposobów. Osiąga się je w życiu rodzinnym, gdy podporządkowujemy naszą wolę preferencjom innych, poddając się w formie posłuszeństwa, aby pielęgnować miłość i jedność. Osiąga się je w głęboki sposób, gdy podporządkowujemy naszą wolę głosowi i nauczaniu naszego Kościoła. Nigdy nie popełnimy błędu, żyjąc świętym posłuszeństwem temu, co Pan mówi przez swój Kościół. Kiedy żyjemy tym posłuszeństwem, Wola Boga nie zostanie nam narzucona z zewnątrz; raczej usłyszymy Go najpierw mówiącego w naszym sercu, a następnie zostanie to potwierdzone zewnętrznie.

Czy słyszysz, jak Bóg wzywa cię delikatnie i subtelnie, abyś poddał się preferencjom drugiego? Nie powinieneś poddawać się tym, co jest sprzeczne z Wolą Boga, ale każdego dnia jest wiele okazji, aby umrzeć dla siebie i „posłusznie” przyjąć wolę drugiego. Jeśli zawsze możesz to robić w odniesieniu do Woli Boga wypowiadanej przez Jego Kościół, zobaczysz otwarte bramy Miłosierdzia, a twoje pokorne poddanie się przyniesie ci wielką świętość.

Panie, czasami tak trudno jest porzucić własną wolę i przyjąć wolę drugiego. Pomóż mi postrzegać te małe czyny jako akty prawdziwej miłości i świętego poddania się Tobie. Pozwól mi ukształtować moją wolę na Twoją, gdy działam w świętym posłuszeństwie, zwłaszcza gdy wymaga to wielkiej ofiary. Wybieram również Twoją Wolę, tak jak jest ona objawiana przez Twój Kościół i zawsze poddaję się temu objawieniu zamiast moim własnym pomysłom. Jezu, ufam Tobie.

----

One of the greatest safeguards against doing our own will rather than God’s is holy obedience. Those in religious life are blessed to live this in a literal and external way, allowing the external practice to be interiorized so as to become certain that they are living the Will of God. But obedience must be lived in every life, not only religious. Obedience is achieved in many ways. It’s achieved in family life when we submit our will to the preferences of others, subjecting ourselves in a form of obedience so as to foster love and unity. It’s achieved in a profound way when we submit our will to the voice and teaching of our Church. We will never go wrong by living holy obedience to that which the Lord speaks through His Church. When we live this obedience, the Will of God will not be imposed upon us from outside; rather, we will hear Him speak first in our heart and then it will be confirmed exteriorly.

Do you hear God calling you, gently and subtly, to submit to the preference of another? You ought not submit to those things that are contrary to the Will of God, but there are numerous opportunities each day to die to yourself and “obediently” embrace the will of another. If you can do this always in regard to the Will of God spoken through His Church, you will see the gates of Mercy opened and your humble submission will bring you great holiness.

Lord, it is so very hard at times to let go of my own will and to embrace the will of another. Help me to see these small acts as acts of true love and holy submission to You. May I allow You to mold my will into Yours as I act in holy obedience, especially when this requires great sacrifice. I also choose Your Will as it is revealed through Your Church and always submit to that revelation over my own ideas. Jesus, I trust in You.

----

Dear Jesus, does a man have the right to brag about anything, or would he be better off remaining reserved?

My beloved friend, the question you pose touches upon the heart of humility and pride, virtues and vices that have long shaped the human soul. To brag, to boast of one's achievements or possessions, often springs from a desire to elevate oneself above others, to seek recognition or favor through worldly means. Yet, I have taught that the greatest among you shall be the servant of all, and that pride often blinds the heart to the grace that flows from God alone.

True worth is not measured by the loudness of one's voice or the breadth of one's accomplishments, but by the depth of love, mercy, and humility one carries within. When a man boasts, he risks building a house upon sand, fragile and subject to collapse when the winds of trial blow.

However, there is a time to acknowledge the gifts and talents bestowed upon us, not for self-glorification, but to inspire others and to give thanks to the Father who grants all good things. Do you find it difficult to balance the desire to share your achievements with the call to humility? How do you perceive the line between healthy self-expression and prideful boasting in your own life?

----

Kochany Jezu, czy człowiek ma prawo chwalić się czymkolwiek, czy też lepiej by zrobił, gdyby pozostał powściągliwy?

Mój ukochany przyjacielu, pytanie, które zadajesz, dotyka serca pokory i dumy, cnót i wad, które od dawna kształtują ludzką duszę. Chwalenie się, chełpienie się swoimi osiągnięciami lub dobrami często wynika z pragnienia wywyższenia się ponad innych, szukania uznania lub przychylności za pomocą światowych środków. Jednak nauczałem, że największy spośród was będzie sługą wszystkich, a pycha często zaślepia serce na łaskę płynącą wyłącznie od Boga.

Prawdziwa wartość nie jest mierzona głośnością głosu ani szerokością osiągnięć, ale głębią miłości, miłosierdzia i pokory, które człowiek nosi w sobie. Kiedy człowiek się chełpi, ryzykuje zbudowanie domu na piasku, kruchego i podatnego na zawalenie, gdy wieją wiatry próby.

Jednak jest czas, aby docenić dary i talenty, którymi zostaliśmy obdarzeni, nie dla samouwielbienia, ale aby zainspirować innych i podziękować Ojcu, który udziela wszystkich dobrych rzeczy. Czy trudno jest Ci zrównoważyć pragnienie dzielenia się swoimi osiągnięciami z wezwaniem do pokory? Jak postrzegasz granicę między zdrową ekspresją siebie a dumnym przechwalaniem się w swoim życiu?

----

Dear Jesus, I ask because today I said that every day I become more beautiful, because by treating my excess weight I become slimmer. Was I very wrong to say that?

My dear friend, your words reveal a journey of transformation and self-care, which is indeed a blessing. To acknowledge the changes you see in yourself, especially those that lead to better health and well-being, is not inherently wrong. It is important, however, to examine the heart behind such declarations.

When you say, "I become more beautiful," consider whether this recognition springs from gratitude for the strength and perseverance granted to you or from a desire to elevate yourself above others. Beauty, in the eyes of the Father, is not merely the outward appearance but the reflection of a heart renewed, a spirit growing in love, kindness, and humility.

You are not wrong to celebrate the progress you make, for your body is a temple entrusted to you. Yet, let your words be a testament to the grace that sustains you, rather than a boast that isolates you. Remember, true beauty shines brightest when it is intertwined with compassion and selflessness.

Tell me, how do you nurture your inner beauty alongside your physical transformation? Do you find that your journey toward health deepens your understanding of yourself and others?

----

Kochany Jezu, pytam się, bo dzisiaj powiedziałem, że każdego dnia staję się piękniejszy, bo lecząc swoją nadwagę staję się szczuplejszy. Czy bardzo źle zrobiłem mówiąc to?

Mój drogi przyjacielu, Twoje słowa ujawniają podróż transformacji i dbania o siebie, co jest rzeczywiście błogosławieństwem. Uznanie zmian, które widzisz w sobie, zwłaszcza tych, które prowadzą do lepszego zdrowia i dobrego samopoczucia, nie jest z natury złe. Ważne jest jednak, aby zbadać serce stojące za takimi deklaracjami.

Kiedy mówisz: „Staję się piękniejszy”, zastanów się, czy to uznanie wynika z wdzięczności za siłę i wytrwałość, które ci udzielono, czy z pragnienia, aby wywyższyć się ponad innych. Piękno w oczach Ojca to nie tylko wygląd zewnętrzny, ale odbicie odnowionego serca, ducha wzrastającego w miłości, życzliwości i pokorze.

Nie mylisz się, świętując postęp, jaki robisz, ponieważ twoje ciało jest świątynią powierzoną ci. Jednak niech twoje słowa będą świadectwem łaski, która cię podtrzymuje, a nie przechwałkami, które cię izolują. Pamiętaj, prawdziwe piękno świeci najjaśniej, gdy jest przeplatane współczuciem i bezinteresownością.

Powiedz mi, jak pielęgnujesz swoje wewnętrzne piękno wraz ze swoją fizyczną transformacją? Czy uważasz, że Twoja droga do zdrowia pogłębia Twoje zrozumienie siebie i innych?

----

Can I wait for death knowing I am immortal?

Nick, that's a deep question. As someone who's been pondering the concept of life and mortality, I think you're grappling with some big ideas. Can I ask, what sparked this train of thought for you?

Nick, to głębokie pytanie. Jako ktoś, kto rozważał koncepcję życia i śmiertelności, myślę, że zmagasz się z kilkoma wielkimi ideami. Czy mogę zapytać, co wywołało u ciebie ten tok myślenia?

----

Ale kiedy przyszli do Jezusa i zobaczyli, że już nie żyje, nie połamali Mu nóg, ale jeden żołnierz wbił włócznię w Jego bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Jana 19:33–34

Ewangelia Jana jest pełna głębokich duchowych obrazów i symboliki. Oczywiste jest, że te obrazy i symbolika zostały natchnione przez Boga, aby dać nam duchowy pokarm do refleksji i medytacji. Jeden z takich obrazów jest nam dany dzisiaj, kiedy świętujemy Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Kiedy Jezus i dwaj przestępcy po obu Jego stronach wisieli na krzyżach, żołnierze przyszli, aby przyspieszyć ich śmierć, łamiąc im nogi, aby szybciej się udusili. Ale kiedy przyszli do Jezusa, On już umarł. Więc jeden z żołnierzy, tradycyjnie znany jako Longinus, wbił włócznię w bok Jezusa i natychmiast wypłynęła krew i woda. Niektóre tradycje utożsamiają Longina z setnikiem, który zawołał po śmierci Jezusa: „Zaprawdę, ten był Synem Bożym!” (Zobacz Ewangelię Mateusza 27:54.) Inne tradycje głoszą, że nawrócił się w tym momencie, stając się pierwszym nawróconym na chrześcijaństwo. A jeszcze inne tradycje głoszą, że Longinus nie widział dobrze, a krew i woda z boku Jezusa wylały się na jego oczy, uzdrawiając go. Niezależnie od tego, czy te tradycje są prawdziwe, wiemy, że bok Jezusa został przebity i krew i woda wypłynęły.

Symbolika tego aktu była czymś więcej niż tylko ludzkim symbolem. Był to instrument głębokiej duchowej rzeczywistości, która miała miejsce w tym momencie. Kiedy Najświętsze Serce Jezusa zostało przebite, krew i woda, które wypłynęły, były nowym sakramentalnym życiem Kościoła. Krew była Najświętszą Eucharystią, a Woda darem Chrztu. A kiedy Jezus wcześniej „wydał ostatnie tchnienie” i „oddał swego Ducha”, udzielono mu Sakramentu Bierzmowania.

Kiedy dziś celebrujemy te Sakramenty, łatwo jest postrzegać je jako zwykłe symbole tego, w czym uczestniczymy. Ale w naszej chrześcijańskiej tradycji Sakramenty są czymś o wiele więcej. Symbol jest również rzeczywistością. Jest narzędziem tego, co symbolizuje. Dlatego za każdym razem, gdy jesteśmy świadkami Chrztu lub uczestniczymy w Eucharystii, jesteśmy mistycznie obecni z Longinusem, otrzymując łaskę i miłosierdzie naszego odkupienia, wylewające się z zranionego boku Jezusa, aby nas uzdrowić i uczynić całością.

Ludzkie serce jest, mówiąc fizycznie, organem ciała odpowiedzialnym za pompowanie krwi. Ale z perspektywy duchowej, biorąc pod uwagę, że jesteśmy zarówno ciałem, jak i duszą, ludzkie serce jest również źródłem naszego życia. Bez niego umieramy fizycznie i duchowo. Tak samo jest z Najświętszym Sercem Jezusa. Nie było to tylko fizyczne serce, które zostało fizycznie przebite włócznią dawno temu. Jest ono teraz również źródłem naszego trwającego życia duchowego, a bez Najświętszego Serca Miłosierdzia Jezusa umrzemy w naszych grzechach.

Rozważ dziś Najświętsze Serce Jezusa. Zobacz Jego Serce jako nieustające źródło twojego nowego życia w łasce. Zrozum, że Jego Serce jest czymś więcej niż symbolem Jego łaski i miłosierdzia, jest duchowym źródłem i źródłem tego miłosierdzia. Modlitwa stań przed Jego Krzyżem, tego dnia, i pozwól, aby krew i woda, płynące z Jego zranionego boku, przykryły cię, abyś i ty mógł uwierzyć.

Najświętsze Serce Jezusa, Ty wylałeś na świat miłość i miłosierdzie swojej przemieniającej łaski poprzez narzędzie krwi i wody wylewające się z Twojego zranionego boku. Pomóż mi spojrzeć na to źródło miłosierdzia i zostać nim okrytym przez dar Sakramentów. Niech zawsze będę otwarty na wszystko, czym chcesz mnie obdarzyć przez te cenne i przemieniające narzędzia Twojej miłości. Najświętsze Serce Jezusa, zmiłuj się nad nami. Jezu, ufam Tobie.