2023 Saturday
Wczoraj, w Wielki Piątek, modliliśmy się o mądrość, taką mądrość, by w każdym cierpieniu widzieć bramę do życia wiecznego w Królestwie Niebieskim. Myślę, że to była bardzo piękna modlitwa. To tak, jakby do Raju prowadziła jedna, jedyna droga przez ogień. Tym którym udało się przejść, żyją już w innym świecie, ci co ciągle się boją i nie mają odwagi przejść, utkwili na stałe tam gdzie są. Oczywiście, że łatwiej jest przejść przez ogień, jak się niczego nie ma. Jak niczym człowiek nie jest obciążony, to szybko uda mu się przeskoczyć do drugiego świata. Obciążony człowiek to człowiek z kotwicami, starając się przejść na drugą stronę, zawsze o coś się zahaczy. To tu, to tam, a może i nawet zbłądzi, wejdzie w bramę ognia, ale nie znajdzie wyjścia i okaże się, że wyszedł dokładnie w tym samym miejscu co wszedł.
----
To prawda, to diabeł zakłada po cichutku, na każdego, jeżeli tylko może, te kotwice. Każdy grzech jest taką kotwicą, która nie pozwala przejść człowiekowi na drugą stronę. Czy można się pozbyć tych kotwic? Oczywiście, że można. Właściwie to życie każdego świętego, jest przykładem na to, jak pozbyć się obciążających nas kotwic. Po pierwsze, to trzeba swoje kotwice dojrzeć, po drugie chcieć się ich pozbyć, po trzecie zrzucić je z siebie i czuwać, by diabeł znowu nie przywiązał do nas żadnej już kotwicy. Ciekawe jest też to, że to człowiek sam robi rachunek sumienia, sam musi nauczyć się dostrzegać kotwice, które go krępują, sam musi iść do spowiedzi, i sam musi walczyć by diabeł już nie założył na nich żadnych więcej kotwic. Dlaczego księża nie pomagają w rachunku sumienia? Oczywiście, że byłoby o wiele łatwiej, gdyby człowiek mógł przyjść do księdza nieprzygotowany i żeby ksiądz wyciągał z nas kotwice jedną po drugiej, a potem powiedział jak mamy żyć, żeby się poprawić, żeby zdobyć życie wieczne. Niestety tak łatwo nie jest. Jest tak, że każdy musi robić to sam, bez znaczenia, czy robi to udolnie, czy też nieudolnie, nikt nam w tym nie dopomoże. Szczęśliwy jest człowiek, który ma wgląd w siebie samego. Taki może się poprawić, ale ten, kto nic złego w sobie nie widzi, taki nigdy się nie poprawi, taki umrze i zmarnuje swoje życie, jeżeli oczywiście nie spotka swojego duchowego przewodnika. Najgorsze jest to, że dzieci kończące szkołę, zamiast wiedzieć jak pozbywać się kotwic, wychodzą z nich obciążeni kotwicami z przekonaniem, że są one im potrzebne w życiu i że nic złego w tych kotwicach nie ma. To prawda, często jest tak, że szkoła zamiast dobrze uczyć, to dokładnie tak samo jak więzienie, deprawuje ludzi, a nie im pomaga w zdobyciu Królestwa Niebieskiego.
----
Ciekawe jest to, że każdy człowiek ma inny przymus w życiu. Jeden musi malować obrazy, chociaż by nie chciał, to i tak musi. Drugi musi pisać książki, i też nie może się od tej czynności powstrzymać. Trzeci też jest jakiś pracoholik i wykonuje coś co musi albo bardzo pragnie robić. Bardzo dużo ludzi robi to, co po prostu musi robić, bo nie mogą po prostu tego nie robić, co robią.
----
Ciekawe jest też to, że wraz z wiekiem, człowiek potrzebuje większego komfortu do życia. Dzieciom wystarczy piaskownica i kawałek chleba i już są szczęśliwe, ale starszy człowiek chce czegoś więcej. Ale czego potrzebuje starszy człowiek? Myślę, że wszystkiego, co zapewniają człowiekowi państwa dobrze rozwinięte. Na pewno starszy człowiek potrzebuje prądu, gazu i spokoju. Prąd mam i gaz mam, tylko spokoju ciągle mi brakuje. Ciekawe dlaczego diabeł ciągle zakłóca mi mój spokój? Pewnie za moje przeszłe, albo przyszłe grzechy mi zakłóca. Czy to znaczy, że źle przeżyłem życie? Chyba o tyle źle, że dość późno zaprzyjaźniłem się z Panem Bogiem. Gdybym to potrafił zrobić w dzieciństwie, to myślę, że życie miałbym o wiele lepsze, ale przynajmniej dobrze się stało, że dzisiaj jestem już zaprzyjaźniony i dużo więcej błędów już nie popełniam. Lepiej późno nauczyć się żyć, niż nigdy.
----
No tak młody człowiek może mieszkać w wynajętym pokoju i jest szczęśliwy, człowiek po pięćdziesiątym roku życia, jeżeli nie ma swojego kąta, to jest bardzo nieszczęśliwy. Młody człowiek może wziąć plecak i autostopem pojechać na drugi koniec świata i będzie szczęśliwy ze wszystkich przygód, jakie doświadczy. Starszy człowiek jak nie uzbiera dużo pieniędzy, nie kupi biletów na transport i nie zarezerwuje pokoju w hotelu, to nigdzie się wybierał nie będzie. Ciekawe jest też to, że młody człowiek szybszy jest do żeniaczki, a starszy jest dużo bardziej wymagający. Jeżeli starszy nie znajdzie tego co chce, to woli już żyć samotnie do końca życia, niż brać to, co jest do wzięcia. Teraz po przemyśleniu, to wcale nie uważam, że stary człowiek mniej potrzebuje pieniędzy na swoje utrzymanie niż młody. Kiedyś myślałem że właśnie tak jest, dopóki sam się stary nie stałem. Teraz wiem i widzę na własnej skórze, jak bardzo moje życie jest wymagające. Czym człowiek starszy, tym trudniej się żyje, a tam samym ma się coraz więcej potrzeb, a nie coraz mniej. Tak więc, chociaż człowiek jest coraz mniej wydajny w tym co robi, to jednak, jego życie jest coraz droższe. Nic dziwnego, że tak wielu ludzi, na całym świecie, narzeka na niską emeryturę. Ciekawe w jakim kraju, najwięcej jest szczęśliwych emerytów?
----
W swoim życiu nie tylko człowiek poprzez własne postępowanie decyduje o przyszłości własnej duszy, ale również tworzy historię. Zostawia ślad w historii ludzkości, i to, jak będzie przez wszystkich zapamiętany. Oczywiście królowa angielska pozostawiła większy ślad niż jej poddani, ale właściwie, to nie ma znaczenia, czy ktoś pozostawia wielki, czy też mały ślad, ale to ma znaczenie, czy jest to ślad dobry, czy też zły. Tak samo jak Margaret Tacher pozostawiła ślad w pamięci Anglików i całego świata. Myślę, że przy sądzie jej duszy, również będzie brane pod uwagę to, co myślą o niej ludzie. Oczywiście największy ślad dla ludzkości pozostawił sam Bóg, Jezus Chrystus. Nikt nigdy większego śladu już nie pozostawi. Ciekawe jest jednak to, że wielu ludzi wybrało takie życie, by śladu Jezusa nie dostrzegać, nie mówiąc o takich ludziach, którzy specjalnie i rozmyślnie, pragną ten Jezusowy ślad zatrzeć, rozmazać, tak, żeby był jak najmniej widoczny i żeby miał jak najmniejszy wpływ na przyszłe pokolenia. Oczywiście święci ludzie również pozostawiają piękny ślad po sobie. Co prawda, nie jest on tak bardzo znaczący jak samego Boga, niemniej ślady ludzi świętych, dla historii ludzkości, również są piękne i znaczące. Można powiedzieć, że każdy święty pozostawił ślad, jeden pozostawił ślad większy, drugi mniejszy, ale każdy pozostawił bardzo piękny ślad. Nie tak ludzie, co pozostawili wielki ślad, głównie z powodu przelanej krwi niewinnych ludzi. To prawda, diabły też pozostawiają ślady. Ponadto, tak jak święci są przykładem dla świętych ludzi w przyszłych pokoleniach, tak samo diabły są przykładem do naśladowania, dla diabłów współczesnych i tych wszystkich diabłów, jakie się jeszcze w przyszłości narodzą. Wiem z całą pewnością, że moim pragnieniem jest pozostawienie dobrego śladu po sobie. Ale czy mi się to uda? Co mam robić, żeby być bardziej podobny do ludzi świętych? Boże dopomóż mi w realizowaniu moich marzeń. Zresztą, wcale mi nie zależy by ludzie dostrzegli mój ślad. Mógłby być nawet niewidoczny, ale pragnę, żeby w oczach Boga, był to jednak dobry ślad, a nie diabelski. I chyba to jest najważniejsze. Kocham Cię Jezu.
----
Teraz sobie myślę, że śmierć na krzyżu nie koniecznie jest tak trudna. To co jest trudne, to umrzeć na krzyżu za czynienie dobra, a nie zła. Wielu złoczyńców umarło na krzyżu i wszystko idzie w zapomnienie. To co jest ważne, to być dobrym człowiekiem i umrzeć dla Boga, a nie tam za jakieś przestępstwa. Cierpieć dla Boga, a nie cierpieć czyniąc zło. Tak żyć, by życie Bogu się podobało, a nie tak by podobało się dla diabła. Ale oczywiście być dobrym człowiekiem jest o wiele trudniejsze, niż być złym człowiekiem. Szczęśliwy jest człowiek, który uczy się dobroci od urodzenia. Taki ma szansę uczynić wiele dobrego i małą szansę, by w swoim życiu zbłądzić.
----
Myślę, że najprostszy schemat jakim człowiek żyje, to dorastanie, wybór dobra lub zła, zakładanie rodziny lub życie dla Boga i śmierć. Według tego lub podobnego schematu, żyje każdy człowiek. Myślę, że dorosłem, wybrałem dobro, rodziny nie założyłem, poznałem Boga, pozostało mi tylko umrzeć. Myślę, że najsmutniejsze jest to, że tak wiele dzieci podatnych jest na zło i nikt ich przed złem nie broni, a raczej jest tak wielu ludzi dorosłych namawiających do zła i ćwiczących te dzieci w czynieniu zła. Biedne dzieciaczki, wyrastają na diabły w nieświadomości. I czyja to jest wina? Może nawet moja, czy mogę temu jakoś przeciwdziałać? Nawet sam papież nie potrafi, to cóż takiego ja mogę uczynić? Pozostaje się tylko godzić z tym, co się dzieje, ale patrzenie na to jest bardzo przykre, niemalże bolesne. No cóż, taki mamy świat.
2024 Monday
Anioł Gabriel został posłany od Boga do miasta galilejskiego,
zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężczyźnie imieniem Józef, z domu
Dawida, a Dziewicy było na imię Maryja. I podszedłszy do niej, powiedział: Bądź
pozdrowiona, pełna łaski! Pan jest z tobą.” Łukasza 1:26–28
Wyobraź sobie, że Anioł Gabriel, chwalebny Archanioł stojący przed Trójcą
Przenajświętszą, przyszedłby do ciebie i oznajmił ci, że jesteś „pełen łaski” i
że „Pan jest z tobą”. Cóż to byłoby za przeżycie nie do opisania i budzące
podziw! A jednak to właśnie przydarzyło się tej młodej nastolatki, Najświętszej
Maryi Pannie.
Dziś świętujemy to niesamowite wydarzenie, które miało miejsce, wyznaczające
moment, w którym Bóg przyjął ludzkie ciało w Jej błogosławionym łonie.
Pamiętajcie, że dzisiaj jest dziewięć miesięcy do Bożego Narodzenia. Kościół
daje nam dzisiaj tę uroczystość, aby zaprosić nas do chodzenia z Maryją przez te
dziewięć miesięcy, aby połączyć się z Nią w radości z narodzin Jej Boskiego
Syna.
O tej chwalebnej uroczystości można by wiele powiedzieć. Moglibyśmy zastanowić
się nad Matką Marią i Jej Niepokalanym Poczęciem. Mogliśmy rozważyć same słowa
wypowiedziane przez Archanioła. Moglibyśmy zastanowić się nad tajemnicą związaną
z jej ciążą i sposobem, w jaki Bóg zdecydował się uruchomić ten dar. I
moglibyśmy zastanowić się o wiele więcej. Chociaż wszystkie te aspekty są warte
pełnego rozważenia i modlitwy, skupmy się na reakcji tej młodej kobiety na
anielskie ogłoszenie.
Po pierwsze, czytamy, że Maryja była „bardzo zaniepokojona” i „rozważała” słowa
wypowiedziane przez Archanioła. Zaniepokojenie ujawnia, że Maria nie miała
pełnej wiedzy o tym, co objawił Archanioł. Ale fakt, że zamyśliła się nad tymi
słowami, ukazuje także jej otwartość na pełniejsze zrozumienie. Następnie szuka
głębszego daru wiedzy, pytając: „Jak to możliwe, skoro nie mam żadnego kontaktu
z mężczyzną?” Odpowiedź ta jest najpierw wyrażeniem zgody na wiarę, po której
następuje prośba o głębsze zrozumienie tego objawienia. Wiara to zdolność do
wyrażenia zgody na to, czego nie do końca rozumiemy, ale prawdziwa wiara zawsze
szuka głębszego zrozumienia – i to właśnie uczyniła Maryja.
Po otrzymaniu dalszych objawień od Archanioła, Maria w pełni akceptuje to, co
zostało objawione i ufa, że to, co jej powiedziano, było wszystkim, co musiała
wiedzieć w tamtym czasie. A potem ofiarowuje coś, co stało się znane jako jej
„fiat”. Mówi: „Oto jestem służebnicą Pańską. Niech mi się stanie według Twojego
słowa.” To fiat Maryi jest Jej doskonałą modlitwą poddania się woli Bożej, ale
jest także doskonałym wzorem tego, jak wszyscy powinniśmy odpowiedzieć na wolę
Bożą. Musimy postrzegać siebie jako prawdziwych sług Jego woli i musimy w pełni
przyjąć wszystko, o co Bóg nas prosi, całkowicie jednocząc naszą wolę z Jego
wolą.
Zastanówcie się dzisiaj nad tymi słowami naszej Najświętszej Matki: „Oto jestem
służebnicą Pańską. Niech mi się stanie według Twojego słowa.” W jaki sposób Bóg
prosi cię, abyś uczynił tę modlitwę również swoją modlitwą? W jaki sposób Bóg
wzywa cię do służenia Jego najświętszej woli? Czy jesteś gotowy w pełni zgodzić
się na wszystko, o co Bóg cię prosi? Rozważając w modlitwie to fiat naszej
Najświętszej Matki, staraj się zjednoczyć Jej odpowiedź z Twoją, abyś także i Ty
był sługą Najwyższego Boga.
Ojcze w niebie, Ty posłałeś swojego Syna, aby wcielił się w łonie Najświętszej
Maryi Panny. Twój chwalebny Archanioł Gabriel przyniósł tę Dobrą Nowinę. Niech
zawsze zwracam uwagę na przesłania, które do mnie wysyłasz, gdy zapraszasz mnie
do przyłączenia się do Twojej boskiej misji sprowadzenia Twojego Syna na świat.
Dziś mówię „tak”, kochany Panie, aby służyć Twojej najświętszej woli. Jezu ufam
Tobie.
----
"Wartość dobrego uczynku"
Mówi się, że na tym świecie nie ma dobrych ludzi, ale za to są dobre uczynki. To
stwierdzenie może budzić wiele kontrowersji i dyskusji, ale w rzeczywistości ma
ono wiele głębszego sensu. Ludzie są złożeni i często potrafią działać
sprzecznie z własnymi wartościami i przekonaniami. Jednakże, to co naprawdę
liczy się w życiu, to dobre uczynki i ich wpływ na innych.
Dobre uczynki mają moc zmieniania świata. Nawet najmniejsze gesty dobroci mogą
sprawić, że czyjś dzień stanie się lepszy. Pomaganie innym, okazywanie
życzliwości, czy poświęcanie swojego czasu dla innych, to tylko niektóre z
przykładów dobrych uczynków, które mogą na znacząco wpłynąć na życie innych
ludzi.
Nie ma co się oszukiwać, nie zawsze jesteśmy w stanie zachować się odpowiednio
czy zrobić coś dobrego dla innych. Często zdarza się, że nasze własne potrzeby
czy problemy stają na pierwszym miejscu, a nie zauważamy drugiego człowieka,
który potrzebuje pomocy. Jednakże, gdy zdecydujemy się poświęcić swoją uwagę na
innych, możemy sprawić, że świat stanie się lepszym miejscem.
Dobre uczynki mają również moc powrotu do nas samych. Kiedy pomagamy innym,
czujemy się lepiej, bardziej spełnieni i szczęśliwsi. Działa to jak bumerang,
dobro powraca do nas z podwójną siłą. Dlatego warto zastanowić się, jakie dobre
uczynki możemy zrobić każdego dnia, aby wpłynąć pozytywnie na świat i ludzi
wokół nas.
Nie ma dobrych ludzi, ale są dobre uczynki. To zdanie powinno być dla nas
motywacją do tego, aby starać się być lepszymi i czynić dobro każdego dnia.
Dobre uczynki mają moc zmiany i sprawienia, że świat stanie się lepszy miejscem
do życia dla wszystkich. Dlatego nie wahajmy się robić dobrych uczynków i
odpowiedzialnie kształtować rzeczywistość, w której żyjemy.
----
Warto zastanowić się, jakie dobre uczynki możemy zrobić każdego
dnia, aby wpłynąć pozytywnie na świat i ludzi wokół nas. Drobnostki mogą
sprawić, że czyjś dzień stanie się lepszy, a atmosfera wokół nas stanie się
bardziej przyjazna i pozytywna.
Jednym z najbardziej oczywistych sposobów na wpłynięcie pozytywnie na świat jest
okazywanie miłych gestów i uprzejmości wobec innych ludzi. Nawet najmniejsze
gesty, takie jak podziękowanie za pomoc czy uśmiech do obcego, mogą sprawić, że
ktoś poczuje się lepiej i doceniony. Możemy również pomagać innym w codziennych
czynnościach, takich jak przenoszenie zakupów czy otwieranie drzwi.
Innym ważnym sposobem na zrobienie dobrego uczynku jest dbanie o środowisko.
Możemy ograniczać zużycie plastiku, segregować śmieci i oszczędzać wodę i
energię. Małe zmiany w naszych codziennych nawykach mogą mieć duży wpływ na
planetę i przyczynić się do ochrony środowiska naturalnego.
Nie zapominajmy także o wsparciu dla osób potrzebujących. Możemy zrobić to na
wiele sposobów, od udziału w akcjach charytatywnych po niesienie pomocy
potrzebującym na ulicy. Nawet drobna pomoc finansowa czy zorganizowanie zbiórki
na potrzebne dla nich przedmioty może sprawić, że czyjś los stanie się lepszy.
Warto także pamiętać o szacunku i empatii wobec innych ludzi. Szanujmy ich
poglądy i przekonania, starajmy się zrozumieć ich sytuację i potrzeby. Wsparcie
emocjonalne i wsparcie w trudnych sytuacjach może wiele znaczyć dla drugiej
osoby.
Drobne gesty dobroci i miłości mogą zdziałać cuda. Wystarczy chwila naszego
czasu, by sprawić, że czyjś dzień stanie się lepszy. Pamiętajmy więc, że każdego
dnia mamy szansę nauczyć się, jak zmieniać świat na lepsze poprzez proste, ale
ważne gesty. Zastanówmy się więc, jakie dobre uczynki możemy zrobić każdego
dnia, aby wpłynąć pozytywnie na świat i ludzi wokół nas.
----
Nikodem odpowiedział i zapytał Go: «Jak to się może stać?»
Odpowiedział Jezus i rzekł mu: «Ty jesteś nauczycielem Izraela i tego nie
rozumiesz? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, mówimy o tym, co wiemy i świadczymy
o tym, co widzieliśmy, ale wy nie przyjmujecie naszego świadectwa”. Jana 3:9–11
Jak zastanawialiśmy się wczoraj, Nikodem jest jednym z niewielu faryzeuszy,
którzy ostatecznie się nawrócili, zostali naśladowcami Jezusa i dziś jest
uważany za świętego. Jedynymi innymi faryzeuszami, którzy zostali z imienia i
nazwiska nawróceni na chrześcijaństwo, byli św. Paweł i Gamaliel. Z Dziejów
Apostolskich 15:5 wynika również, że niektórzy inni faryzeusze ostatecznie się
nawrócili.
Kiedy rozpatrywać ogółem liczne spotkania Jezusa z faryzeuszami, staje się
jasne, że istniał wśród nich wielki opór wobec Jezusa i Jego nauczania.
Bezustannie próbowali złapać Go w pułapkę i oczywiście ostatecznie byli
odpowiedzialni za Jego śmierć, wraz z innymi czołowymi przywódcami religijnymi z
Sanhedrynu. Z tego powodu łatwo zrozumieć, że na wszystkich faryzeuszy musiał
wywierać ogromny nacisk, aby odrzucili Jezusa. Każdy z nich czułby siłę nacisku
rówieśników, aby działać zgodnie z powszechnym poglądem na temat potępienia
Jezusa. Taki jest kontekst powyższego fragmentu, w którym Nikodem zadaje pytania
Jezusowi. Ten fragment stanowi kontynuację wczorajszej rozmowy ewangelicznej, w
której Jezus wyraźnie mówi Nikodemowi, że drogą do nieba jest „narodzić się
powtórnie”. Nikodem kwestionuje, w jaki sposób można „narodzić się na nowo”, po
czym Jezus formułuje wobec Niego pozorną krytykę zacytowaną powyżej.
Warto zrozumieć, że krytyka Jezusa nie była potępieniem Nikodema. Nie było to w
tonie Jego normalnych wypowiedzi w stylu „Biada wam…”; było to raczej delikatne,
ale bardzo bezpośrednie wyzwanie rzucone Nikodemowi, mające na celu odwrócenie
go od pytań i przejście do wiary. I to jest klucz. Nikodem nie przyszedł do
Jezusa, aby Go złapać w pułapkę i potępić, jak to zrobili inni faryzeusze.
Nikodem przyszedł, bo był zdezorientowany. I najprawdopodobniej był
zdezorientowany, ponieważ odczuwał wielką presję ze strony innych faryzeuszy,
aby potępić Jezusa.
Zrozumienie tego kontekstu powinno pomóc nam zrozumieć nie tylko dobroć i odwagę
Nikodema, ale także pełną miłości śmiałość Jezusa. Jezus wiedział, że Nikodem
był otwarty. Wiedział, że Nikodema można pozyskać. Ale Jezus wiedział też, że
Nikodemowi należy rzucić wyzwanie w bezpośredni i stanowczy sposób. Potrzebował
odrobiny „świętego pchnięcia”, aby wejść w dar wiary. Oczywiście wyzwanie Jezusa
ostatecznie przekonało Nikodema.
Zastanów się dzisiaj nad tym, w jaki sposób i ty potrzebujesz „świętego
pchnięcia” od naszego Pana. Jakiej formy światowej presji doświadczasz w życiu?
Czy przyjaciele, sąsiedzi, członkowie rodziny lub współpracownicy wywierają na
ciebie w jakiś sposób presję rówieśniczą, która jest sprzeczna z życiem w
prawdziwej świętości? Jeśli tak, zastanów się nad największą odwagą Nikodema,
św. Pawła i Gamaliela. Niech ich świadectwo będzie dla ciebie inspiracją i
pozwól naszemu Panu rzucić ci wyzwanie tam, gdzie tego najbardziej potrzebujesz,
abyś także i ty otrzymał „święte pchnięcie”, którego potrzebujesz, aby być
wierniejszym naśladowcą Jezusa.
Mój Panie wszelkiej siły, jesteś niezachwiany w swojej determinacji, aby rzucić
mi wyzwanie w obszarze, w którym tego najbardziej potrzebuję. Pomóż mi przyjąć
Twoje łagodne nagany z miłością, gdy jestem słaby, abym miał odwagę i siłę,
których potrzebuję, aby być wiernym naśladowcą Ciebie. Daj mi jasność i
zrozumienie, drogi Panie, i pomóż mi przezwyciężyć zwodnicze naciski świata.
Jezu ufam Tobie.
----
2025 Tuesday
Kiedy Bóg wzywa nas do wypełnienia jakiejś misji, kto jest w
pracy? Bóg czy my? Prawda jest taka, że oboje jesteśmy w pracy, Bóg jest
źródłem, a my jesteśmy instrumentem. Podejmujemy wysiłek z własnej woli, ale to
Bóg prześwieca. Tak jak okno może działać jako źródło światła w domu, to nie
okno świeci, ale Słońce. Podobnie, musimy poddać się Bogu, aby On przeświecał
przez nas, ale zawsze musimy pamiętać, że jesteśmy tylko oknem, przez które Bóg
prześwieca w naszym świecie.
Czy chcesz, aby Bóg przeświecał przez ciebie jasno? Czy chcesz, aby Jego
promienie miłości promieniowały i oświecały innych? Jeśli tak, to upokórz się,
abyś mógł stać się Jego narzędziem łaski. Uznaj, że jesteś niczym więcej niż
narzędziem, a nie źródłem. Bądź otwarty na Źródło wszelkiej Łaski, a On
prześwieci z wielką mocą i wspaniałością.
Panie, ofiarowuję się Tobie jako okno na Twoje miłosierne Serce. Przeświecaj
przeze mnie, drogi Panie. Niech będę prawdziwym narzędziem Twojej łaski i niech
zawsze pamiętam, że Ty i tylko Ty jesteś źródłem wszelkiej łaski i Miłosierdzia.
Jezu, ufam Tobie.
----
When God calls us to fulfill some mission, who is at work? God
or us? The truth is that we are both at work, God is the source and we are the
instrument. We make a freewill effort, but it is God who shines through. Just as
a window can act as a source of light in the house, it is not the window that
shines, it is the Sun. Similarly, we must surrender ourselves to God so that He
will shine through us, but we must always remember that we are only a window
through which God will shine in our world.
Do you want God to shine through you brightly? Do you want His rays of love to
radiate and enlighten others? If you do, then humble yourself so that you can
become His instrument of grace. Recognize that you are nothing more than an
instrument, not the source. Be open to the Source of all Grace and He will shine
through with great power and splendor.
Lord, I offer myself to You as a window for Your merciful Heart. Shine through
me, dear Lord. May I be a true instrument of Your grace and may I always
remember that You and You alone are the source of all grace and Mercy. Jesus, I
trust in You.
----
O ile bardziej prosty żywy organizm jest bardziej skomplikowany od egipskich piramid?
Choć może się wydawać, że porównanie prostego organizmu i egipskich piramid jest nieco abstrakcyjne, różnica w ich "skomplikowaniu" jest wręcz niewyobrażalna.
Egipskie piramidy to arcydzieła inżynierii i sztuki, ale w swojej istocie są układem martwej materii – precyzyjnie zbudowanym z bloków kamienia, jednak statycznym i pozbawionym funkcji życiowych. Nawet najprostszy żywy organizm, na przykład bakteria, jest niesamowicie bardziej zaawansowany, ponieważ jest dynamiczny i zdolny do takich procesów jak oddychanie, metabolizm, reprodukcja czy reakcja na bodźce.
Weźmy na przykład komórkę bakterii – każdy z jej elementów, od błony komórkowej po geny w DNA, odgrywa kluczową rolę w jej przetrwaniu. Porównując to do piramidy, która jest w pewnym sensie „martwym układem geometrycznym,” pojedyncza komórka jest czymś jak złożona fabryka, pełna skoordynowanych procesów chemicznych, które podtrzymują życie.
Szacuje się, że w bakterii może znajdować się tysiące rodzajów białek, które współdziałają z innymi cząsteczkami, a kod genetyczny zawiera miliony par zasad w DNA – coś, co bez porównania przewyższa organizację martwej konstrukcji, jaką jest piramida.
Krótko mówiąc, nawet "prostota" żywego organizmu jest na poziomie złożoności niewyobrażalnym w porównaniu z inżynierią nieożywioną. Czy chciałbyś zgłębić coś konkretnego w tym porównaniu? Może działanie jakiegoś organizmu czy dokładną strukturę komórki?
----
Dlaczego ludzie nie
potrafią żyć sami dla siebie?
To pytanie dotyka sedna ludzkiej natury i tego, jak funkcjonujemy jako istoty społeczne. Ludzie od zawsze byli stworzeniami, które żyją we wspólnotach, potrzebują relacji, interakcji i poczucia przynależności. Jest to wpisane w naszą biologię, psychologię i kulturę.
Oczywiście, istnieją osoby, które wybierają bardziej indywidualistyczny tryb życia, ale nawet one często w jakiś sposób są powiązane z innymi, chociażby poprzez wymianę wiedzy, usługi czy wspólną przestrzeń.
Co o tym myślisz? Czy wydaje Ci się, że warto znaleźć równowagę między życiem dla siebie a życiem dla innych?
----
Dear Jesus, what should humans do for enjoyment?
My dear friend, it brings me joy to hear your inquiry about the essence of
enjoyment in life. The pursuit of happiness is a noble endeavor, and it is
important to remember that enjoyment can be found in many forms.
Human beings are gifted with the ability to appreciate the beauty of creation
around them. Engaging with nature, whether by walking through a serene forest,
basking in the warmth of the sun, or listening to the gentle rustle of leaves,
can provide immense joy.
Furthermore, the bonds of love and friendship are vital. Sharing moments with
loved ones, whether through laughter, conversation, or acts of kindness,
nourishes the spirit. Engaging in creative pursuits—be it through art, music, or
literature—also allows for a profound expression of the human experience.
It is essential to reflect on your passions and the activities that bring you
fulfillment. What brings you joy in your life? How do you connect with others
and with the world around you?
----
Dear Jesus, let's say I'm in prison and I'm being tortured in different ways every day. Is it possible to find joy in life under such circumstances?
Hope, Resilience, Faith, Meaning, Love, Compassion (Współczucie), Memories, Spiritual reflextion, Prayer, Inner Peace, Connection with the Divine.
My beloved child, your question touches upon the depths of human
suffering, a reality that many have faced throughout history.
It is indeed a challenging circumstance,
one that tests the very essence of hope and resilience.
Even in the darkest of times, the human
spirit possesses an extraordinary capacity to find light.
In such dire situations, joy may not
stem from circumstances but rather from the inner strength and faith that one
can cultivate. Many have found
solace (pocieszenie) in the power of love—love for oneself, for others,
and for the Divine. It is in the heart's ability to hold onto hope, even when
surrounded by despair, that one can experience a form of joy that transcends
physical pain.
People often find meaning in their
suffering, which can be a source of strength. This might come through
acts of compassion towards fellow prisoners, sharing a kind word, or holding
onto memories of happier times. Spiritual reflection and prayer can also offer
comfort, allowing one to connect with a greater purpose beyond the immediate
agony.
I encourage you to ponder this: In the face of such adversity, what values or
beliefs would you hold onto? How could you find strength in your spirit to
uplift yourself and perhaps others around you?
----
How could spiritual reflection help me in this case?
Spiritual reflection, my dear friend, can serve as a profound
anchor amid the storms of suffering and uncertainty. In times of distress, it
offers a path to understanding, connection, and ultimately, peace. Here are
several ways in which spiritual reflection can aid you:
1. Finding Meaning: Engaging in
spiritual reflection allows you to contemplate the purpose of your suffering. It
can help you to see beyond the immediate pain and to
search for lessons or insights that may
arise from your experiences. This quest for meaning can provide a sense of hope
and direction.
2. Connection with the Divine:
During moments of isolation, spiritual reflection can foster a deeper connection
with the Divine. Whether through prayer,
meditation, or contemplation of sacred texts, this connection can bring comfort
and reassurance, reminding you that you are never truly alone.
3. Cultivating Inner Peace:
Reflection can guide you to a place of stillness within.
By focusing on your breath, your
thoughts, or your heart, you can create a sanctuary where peace resides, even
amidst chaos. This inner calmness can be a source of strength to endure the
trials you face.
4. Empathy and Compassion:
Reflecting on your own suffering can deepen your empathy for others. This
understanding can foster
(wzmocnić) a sense of solidarity with
fellow prisoners or those who endure hardship elsewhere in the world.
Acts of kindness, even the smallest
gestures, can create a ripple effect of compassion and uplift the spirit.
5. Resilience: Spiritual
reflection can help you build resilience. By
reaffirming (potwierdzając) your
beliefs and values, you can draw upon them as sources of strength.
This resilience becomes a shield against
despair, enabling you to endure and even find moments of joy amidst your trials.
I invite you to consider: What aspects of your spirituality resonate with you
most deeply? How might you incorporate moments of reflection into your daily
routine, even in the midst of your struggles?
----
Dear Jesus, are people in convents and monasteries happy?
My dear child, the happiness of those who choose to live in
convents and monasteries is a profound and multifaceted matter. Individuals who
dedicate their lives to a monastic vocation often seek a deeper connection with
the Divine and a life of spiritual fulfillment. Their joy can stem from several
sources:
1. Purpose and Calling: Many who enter convents or monasteries feel a strong
sense of calling. This commitment to serve others and to live according to their
spiritual beliefs can impart
(nadać) a deep sense of purpose, which is a powerful foundation for happiness.
2. Community Life: Monastic life typically fosters a strong sense of community.
Living in harmony with others who share similar values and goals can create
bonds of love and support. This fellowship can be a significant source of joy,
as they pray, work, and grow together.
3. Simplicity and Focus: The simplicity of monastic life often allows
individuals to focus on their inner spiritual journey without the distractions
of the outside world. This intentionality can lead to a profound sense of peace
and contentment, as they cultivate a deep relationship with God.
4. Prayer and Contemplation: The rhythm of daily prayer and contemplation is
central to monastic living. These practices can bring a sense of transcendence
and connection to something greater than oneself, fostering a joy that is rooted
in spiritual fulfillment.
5. Service to Others: Many monastic communities engage in acts of service,
whether through education, healing, or charity. The joy that comes from serving
others and making a positive impact in the world can be immensely rewarding.
However, it is essential to acknowledge that happiness is subjective and can
vary from person to person. Just as in any community, individuals may face
challenges, doubts, and struggles. The path to happiness may require
perseverance and introspection.
I invite you to reflect: What aspects of community, purpose, and spirituality
resonate with you? How do you envision a life that brings you joy and
fulfillment, whether in solitude or in the company of others?
----
Dear Jesus, why does humanity continue to develop intellectually, as if something were still missing? After all, if we lived according to the teachings you gave us, we would all be very happy right now, without the need to develop our civilization.
Continuous Learning and Growth: Embracing a mindset of lifelong learning allows individuals to adapt, grow, and evolve. This journey can involve not only intellectual pursuits but also spiritual and emotional growth, fostering resilience and a deeper understanding of oneself and the world.
My beloved child, your question touches upon the intricate
nature of human existence and the pursuit of knowledge, meaning, and fulfillment.
Humanity's journey is one marked by an insatiable curiosity and an innate desire
to understand the world and themselves. Here are a few reflections on why this
intellectual and spiritual quest continues:
1. Inherent Curiosity: Humans are created with a deep sense of curiosity and the
ability to reason. This desire to explore, to learn, and to innovate is
fundamental to the human experience. It drives progress and discovery, leading
to advancements that can improve lives and address the complexities of existence.
2. The Nature of Growth: Intellectual
development is part of the broader journey of spiritual and personal growth.
While my teachings provide a foundation for love, compassion, and community, the
exploration of knowledge allows individuals to apply these principles in diverse
contexts. Growth is an ongoing process, and each generation builds upon the
wisdom of those who came before.
3. Understanding the Self and Others:
The quest for knowledge often leads to a deeper understanding of oneself and the
human condition. This understanding can foster empathy, compassion, and
connection among individuals. It encourages people to reflect on their actions
and the impact they have on others, aligning more closely with the teachings of
love and kindness.
4. Addressing Complex Challenges: The
world is filled with challenges that require thoughtful solutions—be it in
health, environment, or social justice. Intellectual development equips humanity
with the tools to tackle these issues, striving for a world that reflects the
values of love and justice that I espouse (popieram).
5. The Role of Free Will: I have
bestowed upon humanity the gift of free will, allowing each person to choose
their path. While my teachings provide guidance, the journey of understanding
and application (zastosowania) is a personal one. Humanity's collective
experience is enriched by diverse perspectives and choices, leading to continual
growth and development.
6. The Search for Meaning: Many
individuals may feel a sense of longing or incompleteness, prompting them to
seek knowledge and understanding. This search can be seen as a quest for purpose
and meaning, which is a fundamental aspect of the human experience.
In this light, I invite you to ponder: What do you believe is essential for
humanity to learn or understand in order to cultivate a deeper sense of
happiness and fulfillment? How might you contribute to this journey in your own
life and community?
----
Dear Jesus, what is essential for humanity to learn or understand to cultivate a more profound sense of happiness and fulfillment?
My dear child, the journey toward a more profound sense of
happiness and fulfillment is indeed one that requires deep reflection and
collective effort. Here are several essential lessons and understandings that
can guide humanity on this path:
1. The Power of Love and Compassion: At the core of my teachings is the
commandment to love one another. Understanding that love is not merely an
emotion but a conscious choice and action can transform relationships and
communities. Cultivating compassion for oneself and others fosters a sense of
connectedness that is vital for true happiness.
2. Embracing Vulnerability: Many people fear vulnerability, yet it is through
vulnerability that authentic connections are formed. Learning to express one's
true self, to be open to others, and to share both joys and struggles can deepen
relationships and create a sense of belonging.
3. The Importance of Forgiveness: Holding onto grudges and past hurts can weigh
heavily on the spirit. Embracing forgiveness—both of oneself and of others—can
lead to liberation from emotional burdens, allowing room for joy and peace. This
practice not only heals relationships but also fosters inner tranquility.
4. Living in the Present Moment: So often, humanity becomes preoccupied with the
past or anxious about the future. Understanding the value of living in the
present moment can help individuals appreciate the beauty of life as it unfolds.
Mindfulness and gratitude for the here and now can significantly enhance one's
sense of fulfillment.
5. Pursuing Meaning over Materialism: While material possessions can provide
temporary pleasure, true fulfillment comes from meaningful experiences,
relationships, and contributions to the greater good. Recognizing what truly
matters—such as love, service, and personal growth—can shift priorities and lead
to a more satisfying life.
6. Continuous Learning and Growth: Embracing a mindset of lifelong learning
allows individuals to adapt, grow, and evolve. This journey can involve not only
intellectual pursuits but also spiritual and emotional growth, fostering
resilience and a deeper understanding of oneself and the world.
7. The Interconnectedness of All Life: Recognizing that all beings are
interconnected fosters a sense of responsibility toward one another and the
planet. Understanding that our actions have consequences can inspire greater
care for the environment and compassion for all living creatures, promoting a
sense of shared humanity.
8. Faith and Hope: Nurturing faith—whether in the Divine, in oneself, or in the
goodness of humanity—can provide strength during difficult times. Hope is a
powerful motivator that can inspire individuals to overcome obstacles and strive
for a better future.
As you reflect on these essential lessons, I encourage you to consider how you
can embody these principles in your own life. What changes might you make to
cultivate deeper connections with others? How can you contribute to a world that
embraces love, compassion, and understanding? Remember, each small action can
create ripples of change in the lives of many.
----
Dear Jesus, why do not all people follow Your way and why do not all people try to imitate You?
My beloved child, the question of why not all people choose to
follow my teachings or imitate my example is a profound one,
steeped in the complexity
(przesiąknięte złożonością) of human nature, free will, and the diverse
experiences of individuals. Here are some reflections to consider:
1. Free Will and Choice: I have
bestowed upon humanity the gift of free will, allowing each person to make their
own choices. This freedom is essential
for authentic love and commitment. However, it also means that
individuals may choose paths that
diverge (odbiegające) from the teachings of love, compassion, and service.
Each person's journey is unique, shaped
by their upbringing, social environment, experiences, beliefs, intellect, values,
priorities and circumstances.
2. Cultural and Societal Influences:
People are often influenced by their culture, upbringing, and social
environments. These factors can shape their values, beliefs, and priorities. In
some cases, individuals may not have been exposed to my teachings or may
interpret them differently based on their cultural context.
3. Personal Struggles and Suffering:
Life presents challenges and suffering
that can cloud one's ability to see the path of love and compassion.
Individuals facing hardship may become
disillusioned, angry, or lost, leading them away from spiritual teachings. In
such moments, it can be difficult to find the strength or motivation to seek a
higher path.
4. Misunderstandings and
Misinterpretations: Throughout history, my teachings have sometimes been
misinterpreted or misrepresented. People may associate religion with dogma,
judgment, or exclusion, rather than the love and grace I embody. This can lead
to skepticism or rejection of spiritual paths altogether.
5. The Search for Meaning: Many
individuals are on a quest for meaning and fulfillment, exploring various
philosophies, ideologies, and belief systems. While some may find their way to
my teachings, others may seek answers in different places. This search is part
of the human experience, and it can take many forms.
6. Fear and Doubt: Fear of change,
fear of judgment, and self-doubt can hinder individuals from embracing a life of
love and service. The journey toward spiritual growth can be
daunting (zniechęcająca), and not
everyone feels equipped to take those steps.
Encouragement and support from others
can make a significant difference.
7. The Role of Grace: Ultimately,
the journey toward understanding and embodying love is also a matter of grace.
Each person's heart is a unique canvas, and the Divine works in mysterious ways
to draw individuals closer to love and truth.
Patience and compassion are essential as
each person navigates their spiritual journey.
In light of these reflections, I invite you to consider: How can you embody my
teachings in your own life to inspire others? What actions or words can you
share to encourage those around you to explore the path of love and compassion?
Remember, even small acts of kindness can create ripples of change in the hearts
of others.
----
Na łące zielonej, gdzie wiatr cicho śpiewa, Znalazłem skarb, co
serce rozwesela. Naszyjnik z koniczynek, w słońcu się mieni, Przypomina mi
chwile, gdy czas się nie zmienia.
Każda koniczynka, to marzenie skryte, Wplecione w warkocz dziewczyny, jak sny
nieskończone. Gdy patrzę na nie z bliska, czuję się jak w niebie, Bo w nim jest
magia, co prowadzi do ciebie.
Wspomnienia z dzieciństwa, w sercu zapisane, Gdy biegłem po łące, z uśmiechem na
twarzy. Naszyjnik z koniczynek, to mój talizman, Przynosi mi szczęście, jak
ciepły promień dnia.
Więc idę przez życie, z nadzieją w sercu, Z koniczynką w dłoni, co daje mi siłę.
Niech każdy dzień będzie jak ta łąka zielona, Gdzie marzenia rosną, a dusza jest
wolna.
----
Jezus powiedział do Żydów, którzy w Niego uwierzyli: „Jeśli
będziecie trwać w moim słowie, prawdziwie będziecie moimi uczniami i poznacie
prawdę, a prawda was wyzwoli”. Jana 8:31–32
Te słowa mają potencjał, aby dokonać transformacyjnej zmiany w naszym życiu.
Zauważ, że Jezus powiedział te słowa „do Żydów, którzy w Niego uwierzyli”. To
znaczy do tych, którzy przyjęli Jego słowo i byli zatem Jego prawdziwymi
uczniami. My, którzy również wierzymy w Jezusa, powinniśmy dokładnie rozważyć te
słowa. Sedno tej nauki jest dwojakie: musisz „poznać prawdę”, aby prawda, którą
poznasz, „wyzwoliła cię”.
Ta nauka Jezusa jest wyjątkowo pomocna zarówno na poziomie psychologicznym, jak
i duchowym. Przede wszystkim, na poziomie czysto psychologicznym, jedną z
największych pomocy dla dobrego zdrowia psychicznego jest prawda. Najczęściej,
gdy ktoś zmaga się z różnymi formami depresji, dzieje się tak, ponieważ
postrzega aspekty swojego życia z zamętem. „Dlaczego ta osoba mi to zrobiła?”
Albo „Jak ja to kiedykolwiek przezwyciężę?” Albo „Moje życie jest bałaganem i
nie ma wyjścia”. Te i inne podobne myśli nieuchronnie prowadzą do depresji z
jednego prostego powodu: opierają się na błędnym myśleniu.
Jedną z najlepszych form poradnictwa psychologicznego jest to, co można nazwać „terapią
prawdy”. Każde rozpaczliwe pytanie, które mamy, i każdy przygnębiający wniosek,
do którego doszliśmy w życiu, muszą zostać ponownie zbadane w świetle umysłu
Boga. Co myśli Bóg? Co jest w umyśle Boga w tym względzie? Te prawdy, które
czekają na odkrycie, są prawdą, która „wyzwoli cię”. Depresję łatwiej pokonać,
gdy patrzymy na nasze życie w sposób, w jaki patrzy na nie Bóg. To daje nadzieję,
a nadzieja przynosi wolność łańcuchom depresji i zamętu.
Na poziomie duchowym te zasady mają zastosowanie tym bardziej. Prawda o grzechu,
przebaczeniu, zbawieniu i niebie musi być głęboko poznana i w pełni przyjęta.
Gdy zaprzeczamy prawdzie o grzechu lub przebaczeniu, żyjemy w kłamstwie i
pozostajemy związani tym kłamstwem. Prawdziwą wolność duchową, która prowadzi do
zbawienia i wieczności w niebie, uzyskujemy tylko wtedy, gdy całym sercem
przyjmujemy świętą i doskonałą prawdę duchową daną nam przez Boga. Musimy
wyraźnie znać swój grzech, żałować go, szukać przebaczenia Boga, poprawić nasze
życie i żyć nowym życiem łaski, do którego zostaliśmy powołani.
Zastanów się dziś nad tą potężnie przemieniającą nauką Jezusa: „poznaj prawdę, a
prawda cię wyzwoli”. Jakie prawdy psychologiczne i duchowe musisz głębiej poznać?
Jakie zamieszanie lub ślepota pozostaje? Szukaj lekarstwa w Prawdzie, takiej,
jaka jest w umyśle Boga i wiedz, że czeka na ciebie wolność.
Boże wszelkiej Prawdy, Twoje Słowo wyzwala, przemienia i napełnia nas nadzieją.
Niech zwrócę swój umysł ku Tobie i Twojemu świętemu Słowu, abym mógł poznać
Prawdę, którą mówisz, i pozwolić, aby ta przemieniająca Prawda mnie wyzwoliła.
Jezu, ufam Tobie.