CALENDAR   HOME  02_MUSIC   03_PAINTINGS   04_POLITICS   05_BOOKS   06_MOVIES   07_SAINTS   08_SOFTWARE   09_PRZYJACIELE 10_OBJAWIENIA  11_DICTIONARY 12_PHOTOGRAPHY 13_ACCOUNTING  

01_January   02_February   03_March   04_April   05_May   06_June   07_July   08_August   09_September   10_October   11_November   12_December   13_Opłaty    01_May   Back   Next

Spelling School

 

2023 Monday

Pytanie jest takie: czy grzeszący człowiek ma wyrzuty sumienia? Myślę, że tak długo człowiek nie ma wyrzutów sumienia, jak długo skutki grzechu nie są dla człowieka bolesne. Chodzi o to, że prędzej czy też później, każdy człowiek odczuje swój grzech, jako coś przykrego i bolesnego. Nie można grzeszyć w nieskończoność i radować się swoim życiem. Najlepiej to chyba można zauważyć u największych znanych grzeszników, takich jak Hitler, czy też Stalin. Hitler sobie grzeszył, aż cały świat go znienawidził i zapragnął się go pozbyć i podobnie Stalin, chociaż miał podobną władzę do Hitlera, a nawet świat mu pozwalał na jego grzechy, to przecież Bóg go ukarał ciężką paranoją i lękiem, nie tylko przed swoimi "przyjaciółmi", ale nawet lękiem, przed swoją rodziną.

----

Dlaczego człowiek grzeszący lęka się swoich przyjaciół, czy też swojej rodziny? Myślę, że dzieje się tak właśnie dlatego, bo to przyjaciele i rodzina, znają nasze grzechy najlepiej. Tacy ludzie boją się, że pewnego dnia ich grzechy będą po prostu światu ujawnione. A jeżeli człowiek się boi, to wiadomo, że taki człowiek spokojnej duszy nie ma. A jeżeli spokojnej duszy nie ma, to ani spać dobrze nie może, ani też, szczęśliwym człowiekiem, też być nie można. Innymi słowy człowiek zawsze boi się kary, albo kary ludzkiej, albo kary Bożej. I tak sobie myślę, że to bardzo dobrze, że człowiek boi się kary, bo strach często powstrzymuje człowieka przed grzeszeniem i czynieniem zła. Ten kto się ani ludzi nie boi, ani Boga, ten grzeszy najwięcej, a potem taki człowiek jest zaskoczony, jak wielką cenę przychodzi mu zapłacić za swoje grzechy, czy to jeszcze za życia, czy też już po śmierci. Nic więc dziwnego, że Pismo Święte nas uczy, że początkiem mądrości jest strach przed Bogiem. Bóg przecież zna wszystkie nasze grzechy i nic przed Bogiem człowiek ukryć nie zdoła.

----

Teraz sobie myślę, że trzymanie kogoś za rękę, to objaw miłości, ale również trzymanie za rękę jest też objawem cielesności. Tak, nawet niewinne trzymanie kogoś za rękę, jest cielesnością. Zwykle ludzie, szczególnie mnisi, księża, czy też zakonnice, nigdy za rękę się nie trzymają. Tak, to prawda, lepiej nie wystawiać się na pokuszenie. Tak jak ktoś kiedyś powiedział, zdrada zaczęła się od głaskania brzuszka. Niby niewinne głaskanie, a jak bardzo destrukcyjny efekt. Mądry człowiek wie, że najłatwiej unika się grzechu na samym początku, zanim jeszcze grzech zakradnie się do naszego serca. Bo jak już do serca się zakradnie, to człowiek, nieuchronnie zgrzeszy. Taki właśnie jest podstępny grzech. Dlatego też, życie człowieka, to ciągła walka, walka nie tylko ze złem zewnętrznym, ale i stanie na straży samego siebie, by właśnie nie dopuścić grzechu do naszego serca. Innymi słowy, życie, to też ciągła walka z samym sobą.

----

To prawda, tylko dobry człowiek, może być szczęśliwy. Grzesznik, nawet wśród przyjaciół, a nawet swojej rodziny, szczęśliwy być nie może. Czy to znaczy, że zło w końcu upadnie i przestanie istnieć? Czy zło może się kiedykolwiek skończyć? Tego nie wiem, być może. Wiem tylko tyle, że w Królestwie Niebieskim, zło już nie istnieje. A czy może istnieć dobro w piekle? Bardzo wątpliwe. Gdyby dobro istniało w piekle, toby znaczyło, że doszło do jakiegoś wielkiego Bożego błędu. Chociaż niektórzy ludzie mówią, że nawet sam Bóg Jezus Chrystus, gdy umarł na krzyżu, to przecież zstąpił na trzy dni do piekła. Ludzie mówią, że Jezus nawet do piekła zaniósł Dobrą Nowinę. Czy to możliwe? A zresztą, gdyby nawet to było prawdą, to czy w piekle, znalazłby się ktoś, kto by z tej Dobrej Nowiny, chciał skorzystać? Chyba tylko ktoś, komu cierpienia piekielne już by się na tyle sprzykrzyły, żeby zdecydował się pójść za Jezusem. Ale wystarczy spojrzeć na ludzi. Jest tylu ludzi cierpiących, a jednak nie każdy podąża za Jezusem. Być może dlatego tak się dzieje, bo ludzie nie są świadomi tego, że cierpią z powodu grzechu, cierpią bo nie wierzą w Boga. Gdyby człowiek wiedział dlaczego cierpi, to być może, wtedy potrafiłby wybrać dobrą drogę.

----

Co to znaczy, że pełno jest ludzi na świecie, co pragną karać grzesznych lub złych ludzi? To znaczy chyba tylko tyle, że pełno jest ludzi na tym świecie, którzy pragną czuć się jak Bóg, czyli pragną mieć władzę, władzę ukarania drugiego człowieka. To właśnie czyni, że tacy ludzie czują się nie tylko dobrzy, czy też lepsi od innych ludzi, ale również czują się bardzo ważni. A jak się czują ważni, to i czują się szanowani przez społeczeństwo. Tak naprawdę tacy ludzie zwykle nienawidzą ludzi, a ponadto są bardzo zazdrośni o szczęście drugiego człowieka. Dlatego ich pragnieniem jest karanie, bo dla nich karanie jest rodzajem zemsty na społeczeństwie, które jest szczęśliwe, a którego oni tak bardzo skrycie nienawidzą. Tacy ludzie zwykle są bardzo daleko od Boga i nauki o przebaczeniu, bo tacy ludzie nie potrafią przebaczać i cieszą się najbardziej, jeżeli mogą skrzywdzić, zadać ból i cierpienie. Są to tak zwane wilki w owczych skórach. Niektórzy z nich potrafią wyrzec się tego świata, nie dlatego, bo taka jest nauka Jezusa Chrystusa, ale tylko dlatego, bo pragną pokazać, że są lepsi od drugiego człowieka. Wszystko co robią, jest obłudą i na pokaz.

----

No właśnie, jak odróżnić człowieka, który wyrzeka się tego świata dla Jezusa Chrystusa, od człowieka, który tylko udaje, że wyrzeka się tego świata? Myślę, że można odróżnić takich ludzi, oceniając to, czy ludzie wyrzekający się tego świata zachowują władzę, czy też nie. Ludzie, którzy wyrzekają się tego świata, jak również i władzy, najczęściej są uczciwymi ludźmi. To znaczy nie są wilkami w owczych skórach, bo są przecież tylko owieczkami, bez żadnej mocy. Natomiast ludzie co wyrzekają się tego świata, ale zachowują władzę, władzę którą to wykorzystują do manipulacji i przeprowadzania swoich niecnych pragnień, to właśnie są wilkami w owczych skórach. Tak więc, jeżeli człowiek prawdziwie pragnie uchodzić za dobrego człowieka, czy też świętego, będzie unikał władzy, będzie unikał wysokich stanowisk, będzie zawsze usuwał się w cień. Właśnie tak, można rozpoznać obłudnych ludzi od prawdziwie świętych. Innym przykładem mogą być ludzie, którzy walczą o wysokie stanowiska i pozycję w społeczeństwie, od takich ludzi, których się prosi, by właśnie zajmowali wysokie stanowisko, czy też jakąś godność. Tylko ludzie, którzy są proszeni o zajęcie pierwszego miejsca, a nie tacy, co sami pchają się, by pierwsze miejsce sobie zająć, są dobrymi i uczciwymi ludźmi. Czyli nie mieczem, czy też grzechem, czy też podstępem, zajmować pierwsze miejsce, a raczej czekać, aż ktoś poprosi o to, byś zajął pierwsze miejsce. A najlepiej zawsze usuwać się w cień i pierwszego miejsca nigdy nie zajmować. No tak, to o czym piszę, to raczej wiedzą tylko ludzie wierzący w Boga. Wszyscy pozostali tego nie wiedzą i mają inne pragnienia. Pragnienia, za które to kiedyś będą musieli zapłacić wysoką cenę.

----

Teraz sobie myślę, że znowu są trzy rodzaje ludzi. Jedni pragną przypodobać się drugiemu człowiekowi. Albo kadzą, albo w inny sposób starają się wkraść w łaski ludzi, którym służą, albo których się boją, albo, których kochają. Dlatego, pragną się przypodobać drugiemu człowiekowi, bo właśnie od nich oczekują jakiejś nagrody, albo pochwały. Druga grupa ludzi, to ludzie, co starają się przypodobać Jezusowi Chrystusowi, a nie drugiemu człowiekowi. Tacy ludzie oczekują, że Bóg się nimi zaopiekuje, a ponadto nagrodę jaką otrzymają, będzie życie wieczne w Niebie. I jest trzeci rodzaj ludzi, którzy nikomu nie starają się przypodobać. Tacy ludzie są niezależni od nikogo i często myślą o sobie, że sami są bogami na ziemi.

Przykładem pierwszej grupy ludzi są wszystkie dzieci. To właśnie one, pragną przypodobać się albo swoim rodzicom, albo nauczycielom w szkole, albo potem swoim pracodawcom. Przykładem drugiej grupy są ludzie, co oddali się na służbę Bogu. A przykładem trzeciej grupy są właśnie, albo rodzice, albo pracodawcy, albo ludzie co rządzą tym światem i w Boga nie wierzą.

----

„Szedł kiedyś Makary od bagna do celi niosąc liście i spotkał na drodze diabła, który trzymał sierp. Diabeł zamierzył się na niego sierpem, ale go nie mógł uderzyć. I powiedział: Wielką krzywdę mi wyrządzasz Makary, a nie mogę cię pokonać! Przecież wszystko, co ty robisz, ja także robię. Ty pościsz, a ja nigdy nie jadam; Ty czuwasz, a ja w ogóle nie sypiam. Jest tylko jedna rzecz, którą mnie przewyższasz” – „Jaka” – zapytał Ojciec Makary. A diabeł odrzekł: „Twoja pokora. To przez nią ja ciebie nie mogę pokonać”.

Zastanówmy się dziś czym jest pokora, co ona oznacza i czy potrafimy być pokorni. Pokora, to umiejętność odniesienia zwycięstwa nie przez obalenie przeciwnika, lecz przez jego pozyskanie. Tysiące razy piękniejszym zwycięstwem jest przekonanie wroga, by w dalszej walce stanął w moim szeregu i walczył o wartości najwyższe, niż powalenie go na ziemię i tryumfalne postawienie swej stopy na jego głowie. Tam, gdzie jest zniszczenie, zwycięstwo jest połowiczne. Pełne ma miejsce jedynie wówczas, gdy przeciwnik staje się przyjacielem. Zamordowanie wroga, to tylko ocalenie siebie. Przemiana wroga w przyjaciela, to ocalenie siebie i ocalenie wroga. Sukces jest pełny. Takie zwycięstwo umie odnieść jedynie pokora. Ona zgodzi się na szereg sytuacji przegranych, na cierpienie, poniżenie, byle tylko przekonać przeciwników o ich niewłaściwej postawie.

I chciałbym aby taka właśnie pokora była w naszym życiu. Pokora, to nie kompleks niższości, to nie bojaźliwe zajmowanie ostatniego miejsca. Ale pokora to też umiejętność przyznania się do błędu, nie zakrywanie go, nie pokazywanie, że zawsze jestem najlepszy, ale ja też potrafię się pomylić, zgrzeszyć. Warto kształtować swoje sumienie pod tym kątem. Warto iść do konfesjonału z pokorą a nie z myślą „przecież to nie moja wina, ja nie zgrzeszyłem, to Kościół ma za wysokie wymagania”.

Szatan bardzo trafnie ocenił w czym tkwi siła Makarego. On sam potrafi naśladować wiele naszych cnót. Szatan jest odważny, potrafi być sprawiedliwy i umiarkowany. Potrafi stosować długomyślność, wdzięczność i usłużność. Nie potrafi jednak być pokornym. Brak zaś pokory uniemożliwia mu zdobycie mądrości. Prawdziwa mądrość jest zawsze pokorna. Konsekwencją tego jest fakt, że nie może kochać. Pokora stanowi istotny składnik mądrej miłości.

Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. To nie człowiek ustalił wielkość bramy do owczarni, to Bóg ustalił jej granice i pokazał człowiekowi jak się tam dostać – pokorą. Inne drogi może i prowadzą do owczarni, ale nas do niej nie zaprowadzą.

Można całymi dniami wołać „Pan jest pasterzem moim nie brak mi niczego” ale wiara bez uczynków jest martwa! Wiara bez uczynków jest martwa! Ale aby zacząć spełniać uczynki musimy przyoblec się w pokorę. Czyli, zrozumieć, że mój wróg, który chce mnie pokonać ma stać się moim przyjacielem. To co złe ma stać się dobre! To co złe ma zrozumieć, że jest złe i chcieć stać się dobrym! Ale co zrobić aby pokazać komuś w sposób pokorny, że robi źle?

Pracowała w kuchni. Prawie codziennie wracała nie tylko zmęczona, ale i przybita. Gotuje dobrze i lubi swój zawód. Skąd zatem zniechęcenie na jej twarzy? Przyczynę ujawnia w jednym zdaniu: „Pracowałam w tym zakładzie pięć lat i nigdy nie zrobiłam nic dobrze. Przez tyle lat ani kierowniczka kuchni, ani dyrektor zakładu nie zdobyli się na jedno słowo pochwały czy uznania”. Zabrakło akceptacji. Czuła się obco. Zmieniła miejsce pracy. Dziś nadal stoi przy kuchennym piecu. Pracuje jeszcze więcej niż poprzednio. Wraca jednak do domu z uśmiechem na twarzy. Tak zwierzchnicy, jak i goście przy stolikach cieszą się jej pracą. Została zaakceptowana. Już się nie czuje obco. Z radością wyznaje: „To mój drugi dom”.

Aby pokazać komuś cokolwiek, trzeba go zaakceptować, potrzeba akceptacji! Ale takiej, która da poczucie bezpieczeństwa i sprawi radość wewnętrzną, która będzie promieniować na zewnątrz. Akceptacja jest potrzebna człowiekowi do życia, tak jak świeże powietrze do oddychania. Bez akceptacji człowiek się dusi. Dotykamy tajemnicy dobroci ludzkiego serca. Nie ten jest dobry, kto dużo daje, lecz ten, kto potrafi akceptować innych. Dobroć to sztuka przyjmowania drugiego człowieka takim, jakim on jest.

Pamiętam doskonale jak kilka lat temu próbowaliśmy „nawrócić kolegę” nie było to proste, nie akceptował tego wszystkiego, Kościoła. I po prostu go zaakceptowaliśmy, i wtedy wydarzyło się coś niezwykłego, gdy sam chciał chodzić z nami do kościoła. Poczuł się tam bezpiecznie i spojrzał na Boga naszymi oczami. Oczami otwartymi w sakramencie pokuty i oczyszczonymi przez Eucharystię, ale to nie dałoby rady, gdybyśmy bez pokory nie uklękli i się nie modlili!

Bywają ludzie, którzy w poświęceniu dla drugich spalają się aż do granic możliwości, a mimo to nie są mile widziani w otoczeniu i sami czują się w nim obco. Umieją dawać, ale nie umieją przyjmować. Ta druga sztuka jest ważniejsza. Przyjąć drugiego człowieka, to przyjąć stworzony przez Boga nowy, jedyny i niepowtarzalny świat. Taka akceptacja otwiera wielkie możliwości twórczego rozwoju tak dla akceptowanego, jak i akceptującego. To możliwość wzajemnego ubogacenia.

To jest sposób działania zostawiony przez Jezusa: czynem, słowem i modlitwą. Nie odwrotnie, najpierw czynem! Potem słowem i modlitwą! Jeśli potrafisz połączyć czyn, słowo i modlitwę to potrafisz z pokorą dawać innym miłość! Bo pokora to droga do Boga, innej drogi nie ma!

----

Święty Benedykt w swej Regule pisał: „Najprzedniejszym stopniem pokory jest bezzwłoczne posłuszeństwo. Osiągnęli go ci, którzy, gdy tylko przełożony wyda jakieś polecenie, nie zwlekają ani chwili z jego wykonaniem tak, jak gdyby sam Bóg rozkazywał”.

W PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI NIE MA LĘKU

Głównym celem diabła jest to, by nas zniechęcić, wystraszyć i zmęczyć - abyśmy się odwrócili od Jezusa i nie przyjęli od Niego daru zbawienia. Gdy zaczynamy wchodzić w żywą relację z Jezusem, w relację miłości - uczymy się patrzeć na różne sytuacje naszego życia przez pryzmat tej miłości. To wytrąca szatanowi wszelkie argumenty z rąk, ponieważ w miłości nie ma miejsca dla lęku, który jest okazją dla złego, by nas "skubać". Dlatego wielką mądrość powiedział św. Jan - "W prawdziwej miłości nie ma lęku" (por. 1 J 4, 18). A jak chronił się Jezus podczas swojej posługi uwalniania i uzdrawiania? Rozmawiał z Ojcem, cały czas trwał w jedności z Nim przez Ducha Świętego. W tym też mamy Go naśladować. Jeśli chodzimy w jedności z Bogiem, w mocy Ducha Świętego - Boża ochrona jest nad nami nieustannie, aczkolwiek szczególne przygotowanie się do posługi też jest potrzebne.

A na zakończenie ważna tajemnica życia duchowego: czego się boisz - temu dajesz moc. Dlatego bojaźń Boża jest początkiem mądrości, a nie lęk przed szatanem. Kiedy masz w sobie bojaźń Bożą, to Bogu dajesz moc działania w twoim życiu.

----

Teraz dopiero dostrzegam, jak bardzo trudno jest dogodzić drugiemu człowiekowi. A najtrudniej dogodzić jest tym, którzy uważają się za najlepszych. Są ludzie, co krytykują chodzących do kościoła, bo uważają, że ludzie chodzą tylko na pokaz. Są ludzie, co krytykują modlących się, bo uważają, że modlą się za szybko lub chaotycznie. Są ludzie, co krytykują chodzących do spowiedzi, bo uważają, że ich spowiedź nie jest szczera lub doskonała. Itd, itd, jak bardzo trudno zadowolić drugiego człowieka. Nawet jakby człowiek się bardzo starał, słuchał gorliwie rekolekcji, jednej po drugiej, to i tak znajdą się tacy, co go skrytykują, bo będą uważali, że robią to albo za szybko, albo za wolno, albo w ogóle źle, bo bez nadzoru jakiegoś kapłana, albo coś innego, nie będzie im się podobało. Myślę, że tylko Bóg potrafi docenić pokornego i świętego człowieka, albo nawet grzesznika starającego się o poprawę. Ludzie są po prostu bez umiaru, bez pokory, bez miłości. Są tak bardzo zadufani w sobie, że nawet krytykują samego papieża.

2024 Wednesday

Chwalmy Pana, który dał człowiekowi dwa życia - jedno ziemskie, pełne codziennych obowiązków, trudów i radości, a drugie te ze snów, pełne magii, fantazji i nieograniczonych możliwości.

Dla wielu ludzi sen jest odskocznią od rzeczywistości, miejscem, gdzie mogą poczuć się wolni i być kimkolwiek chcą. Sen potrafi przenieść nas w zupełnie inny świat, pełen niesamowitych przygód i niezwykłych zdarzeń. Jest to czas, gdy nasza wyobraźnia nie zna granic, a ograniczenia znikają. Dzięki snom możemy przemierzać odległe krainy, spotykać fantastyczne istoty i doświadczać rzeczy niemożliwych w rzeczywistości.

Ale czy sen kiedyś przenika do naszego codziennego życia? Czy wpływa na nasze decyzje i wybory? Może i tak, bowiem to, co przeżywamy w snach, często odbija się na naszej psychice i emocjach. Sen może być źródłem inspiracji, pomysłów czy nawet ostrzeżeniem przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Dlatego warto zwracać uwagę na swoje sny i próbować je interpretować.

Z drugiej strony, wiele osób boryka się z koszmarami, które sprawiają, że sen staje się miejscem strachu i niepokoju. Koszmary mogą być wyrazem naszych lęków i niepokojów, które drzemią w naszej podświadomości. Konfrontacja z nimi może pomóc nam zrozumieć nasze emocje i znaleźć sposób na ich pokonanie.

Szczególnie w dzisiejszym zabieganym świecie, gdzie rzeczywistość często przytłacza nas swoim tempem i wymaganiami, sen staje się oazą spokoju i wytchnienia. To czas, kiedy możemy oderwać się od codziennych trosk i zanurzyć się w świecie marzeń i wyobraźni. Dlatego warto pielęgnować swoje sny i dać im szansę na spełnienie.

Chwalmy Pana, który dał człowiekowi dwa życia – jedno ziemskie, pełne obowiązków i codziennych spraw, a drugie te ze snów, pełne magii, fantazji i nieustających możliwości. Niech sen będzie dla nas drogowskazem i źródłem wewnętrznej mądrości, która pomaga nam odnaleźć równowagę i harmonię w naszym życiu.

----

„Jeśli będziecie przestrzegać moich przykazań, pozostaniecie w mojej miłości, tak jak ja przestrzegałem przykazań mojego Ojca i pozostaję w jego miłości”. Jana 15:10

Kiedy Jezus wypowiedział powyższy werset, kontynuował go, mówiąc: „Powiedziałem wam to, aby moja radość była w was i aby wasza radość była pełna”. Te dwa wersety, wzięte obok siebie, zapewniają użyteczną jedność nauczania Jezusa na temat świętego posłuszeństwa wobec Niego.

Najpierw Jezus mówi o konieczności przestrzegania Jego przykazań. Niektórym takie stwierdzenie, rozpatrywane samo w sobie, może wydawać się uciążliwe, dyktatorskie, opresyjne i ograniczające. Ale czy tak jest? Odpowiedź jest jasna, gdy czytamy dalej.

Następną rzeczą, której Jezus naucza, jest to, że przestrzeganie Jego przykazań skutkuje tym, że „trwamy w Jego miłości”. Wyjaśnia dalej, że nie prosi nas o nic, czego sam nie byłby skłonny zrobić. Był posłuszny woli Ojca, zachowując przykazania Ojca w sposób doskonały. Dlatego powinniśmy słuchać Jego polecenia jako nakazu wynikającego z Jego dobrowolnie przeżytego wyboru posłuszeństwa. Jako Wcielony Syn Boży, w swojej ludzkiej naturze był doskonale posłuszny Ojcu. W rezultacie pozostał doskonale napełniony miłością Ojca. Ale to nie wszystko. Radości można doświadczyć także w sposób „pełny”, gdy naśladujemy doskonałe posłuszeństwo Jezusa.

Jak w świetle nauki naszego Pana zapatrujesz się na święte posłuszeństwo woli Bożej? Weźmy na przykład każde z Dziesięciu Przykazań. Czy masz trudności z niezachwianym posłuszeństwem wobec nich? Czy odczuwasz je jako opresyjne i narzucone ograniczenia, a nie to, czym naprawdę są? Prawidłowo rozumiane Dziesięć Przykazań i każdy inny nakaz woli Bożej są dokładnie tym, czego potrzebujemy, a co więcej, dokładnie tym, czego głęboko pragniemy w życiu. Chcemy wewnętrznego porządku, a nie chaosu. Chcemy raczej integralności niż kruchości. Pragniemy radości, a nie smutku. I chcemy jedności z miłością Boga, a nie utraty Boga. Drogą do życia, którego tak bardzo pragniemy, jest posłuszeństwo przykazaniom woli Bożej we wszystkim.

Zastanów się dzisiaj nad swoją bezpośrednią wewnętrzną reakcją na święte posłuszeństwo. Jeśli rzeczywiście w jakikolwiek sposób sprzeciwiasz się nauczaniu Jezusa, jest to dobry znak, że potrzebujesz tego nauczania bardziej, niż myślisz. Spróbuj spojrzeć na posłuszeństwo w świetle prawdy. Spróbuj zobaczyć, że w głębi duszy twoja dusza pragnie posłuszeństwa i wewnętrznego porządku, jaki ona przynosi. Zbadaj szczególnie te obszary posłuszeństwa, z którymi masz trudności i zdecydowanie zobowiąż się do niezachwianego posłuszeństwa każdemu przykazaniu naszego Pana.

Mój posłuszny Panie, Ty byłeś posłuszny woli Twojego Ojca w Niebie do perfekcji. Przez to posłuszeństwo nie tylko doświadczyłeś pełnej miłości i radości Ojca w Twojej ludzkiej naturze, ale także dałeś nam doskonały przykład i wzór świętości. Pomóż mi dostrzec obszary mojego życia, w których muszę być bardziej posłuszny, abym i ja miał udział w Twoim świętym życiu i życiu Ojca. Jezu ufam Tobie.

2025 Thursday

Wyobraź sobie, że twój dom ma wewnętrzny, ukryty dziedziniec, na którym masz ogród. Nikt nie wiedział o tym sekretnym ogrodzie. Było to miejsce, w którym sadziłeś, uprawiałeś, pracowałeś, pieliłeś i zbierałeś plony. Plony z tego ogrodu były następnie potajemnie rozdawane wielu osobom, aby je odżywić i zachwycić. To obraz głębi twojej duszy. Dom symbolizuje całą twoją istotę. Wewnętrzny i ukryty ogród symbolizuje wewnętrzne i tajemne głębie twojej duszy. Ogrodnik jest naszym Panem i On jest tym, który potajemnie wchodzi, uprawiając, sadząc, pieląc, uprawiając i zbierając wiele dobrych owoców, które wychodzą z twojego życia. On pragnie wejść w tajemnicy, wykonując wiele pracy w twoim życiu, o której nikt nie wie. Rezultat, jeśli pozwolisz Mu wejść, zostanie doświadczony przez obfitość cnoty, która przelewa się, wpływając na życie wielu.

Czy pozwalasz naszemu Panu wejść do wewnętrznego i tajemnego ogrodu twojej własnej duszy? Czy pozwalasz Mu pracować w tobie, przynosząc obfite plony? Ta praca, którą On pragnie wykonać w tobie, jest pracą widzianą tylko przez ciebie. To święty sekret łaski działający w twoim życiu. Pan oferuje ją z doskonałej miłości do ciebie. Powiedz Mu dziś, że pozwolisz Mu wejść, a następnie pozwól sobie obserwować, jak czyni niesamowite rzeczy na tym wewnętrznym dziedzińcu, przekształcając go w ogród wybuchający obfitością.

Panie, widzę ten dziedziniec i jestem świadomy, że jest zarośnięty chwastami wszelkiego rodzaju. Jest wiele pracy do wykonania. Ale dziś mówię Ci „Tak”. Przyjmuję pracę doskonałej miłości, którą mi ofiarujesz i oddaję Ci moją wdzięczność za cudowną pracę, którą pragniesz wykonać. Pomóż mi być cierpliwym wobec Ciebie i wielbić Cię, gdy przygotowujesz glebę, sadzisz swoje cnoty i przynosisz plon. Dziękuję Ci, mój drogi Panie. Jezu, ufam Tobie.

----

Imagine that your home had an inner, hidden courtyard in which you had a garden. No one knew about this secret garden. It was a place where you planted, tilled, labored, weeded and harvested. The produce from this garden was then secretly distributed to many to nourish and delight them. This is an image of the depths of your soul. The home symbolizes your whole self. The inner and hidden garden symbolizes the inner and secret depths of your soul. The gardener is our Lord and He is the one who secretly enters, tilling, planting, weeding, growing and harvesting the many good fruits that come forth from your life. He desires to enter in secrecy, doing much labor in your life that no one knows about. The result, if you let Him in, will be experienced by the abundance of virtue that overflows, affecting the lives of many.

Do you allow our Lord to enter into the inner and secret garden of your own soul? Do you allow Him to labor within you, bringing forth an abundant harvest? This work He desires to do in you is a work seen only by you. It’s a holy secret of grace working in your life. The Lord offers it out of His perfect love for you. Tell Him, this day, that you will let Him in and then allow yourself to watch as He does amazing things in this inner courtyard, transforming it into a garden bursting forth in abundance.

Lord, I see this courtyard and I am aware of it being overgrown with weeds of all types. There is much work to do. But, this day, I say “Yes” to You. I accept the labor of perfect love that You offer me and I return to You my gratitude for the miraculous work You desire to do. Help me to be patient with You and to adore You as you prepare the soil, plant Your virtues and bring forth a harvest. I thank You, my dear Lord. Jesus, I trust in You.

----

Moje pierwsze pożegnanie z ziemskim życiem

Drodzy przyjaciele,

Mając już 58 lat, dobrze wiem, co to znaczy śmierć i przemijanie. Nie tylko mój tata już odszedł, ale także znajomi z mojego rocznika oraz młodsi koledzy. Świadomość, że śmierć może nadejść w każdej chwili, skłania mnie do tego, by już teraz pożegnać się z Wami wszystkimi. Może to być o wiele lat za wcześnie, ale z drugiej strony – kto wie, czy jutro, nie będzie ostatnim dniem.

Chciałbym powiedzieć, że jestem szczęśliwy i wdzięczny za sposób, w jaki przeżyłem swoje życie. Czuję, że jestem dobrze przygotowany na śmierć – a to wszystko dzięki spowiedzi wielkanocnej. Wierzę głęboko, że wszyscy kiedyś spotkamy się ponownie w niebie i że ten moment nie będzie końcem, lecz nowym początkiem.

Nie odczuwam smutku związanego ze świadomością śmierci. Wręcz przeciwnie – cieszy mnie myśl, że znów spotkam mojego tatę i przyjaciół, którzy już odeszli. To napełnia mnie spokojem i radością. Cieszę się, że miałem okazję przeżyć życie w pełni i dziękuję każdemu, kto był jego częścią, kto dzielił się ze mną radościami i doświadczeniami.

Kocham życie, choć wiem, że to tylko etap przejściowy – prawdziwa egzystencja, ta wieczna, rozpocznie się po spotkaniu z Jezusem. Jeśli ktoś z Was jeszcze nie znalazł szczęścia na ziemi, mogę powiedzieć, że mi się to udało dzięki Matce Bożej Maryi. Dwa lata temu oddałem się Jej pod opiekę i od tego czasu moje życie stało się pełne pokoju i szczęścia.

Kocham Was wszystkich. Nauczyłem się kochać nawet tych, których wcześniej nie potrafiłem pokochać. Choć żyję sam, czuję, że jestem przepełniony miłością – i jest mi z tym dobrze.

Proszę, niech nikt nie płacze po mojej śmierci, bo wiem, że będzie to jednocześnie dzień moich nowych narodzin. Mocno wierzę, że będą to narodziny do lepszego świata. Doceniajmy nasze przyjaźnie, póki jesteśmy tutaj, bo nigdy nie wiadomo, kto będzie następny w kolejce do Nieba.

Pozdrawiam Was wszystkich i niech Bóg błogosławi każdego, kto to czyta.

Nick

----

„Zbierzcie pozostałe kawałki, aby nic nie zostało zmarnowane”. Zebrali więc i napełnili dwanaście koszy wiklinowych kawałkami z pięciu chlebów jęczmiennych, których było więcej, niż mogli zjeść”. Jana 6:12–13

Ewangelia Jana jest pełna symbolicznego znaczenia. Powyższy fragment kończy historię cudu rozmnożenia chlebów i ryb. Po nakarmieniu tłumu ludzi zaledwie pięcioma chlebami jęczmiennymi i dwiema rybami, udało im się napełnić dwanaście wiklinowych koszy tym, co pozostało. Jaki był powód nadmiaru?

Święty Augustyn, komentując ten fragment, wyjaśnia, że ​​Jezus zapewnił więcej, niż ludzie mogli zjeść, jako sposób symbolicznego przedstawienia prawd duchowych, które były poza tym, co mogły pojąć ogromne tłumy. Tak więc nauki Jezusa duchowo odżywiały tłumy do tego stopnia, że ​​były w pełni nasycone. Ale chociaż ogólne tłumy były zadowolone z tego, czego nauczał ich Jezus, było jeszcze o wiele więcej, czego musiał nauczyć. Te głębsze prawdy duchowe są reprezentowane przez dodatkowe dwanaście koszy.

Dwanaście koszy reprezentuje Dwunastu Uczniów. To oni zostali specjalnie wybrani przez Jezusa, aby otrzymać o wiele więcej. Przypomnij sobie czasy, gdy Jezus nauczał tłumy w przypowieściach, a później, wyjaśnił znaczenie Dwunastu w prywatności. Objawił im pewne prawdy, których większość ludzi nie mogła zrozumieć i zaakceptować.

Przydatne jest rozważenie trzech różnych grup ludzi w tym cudzie i zastosowanie tych grup do nas dzisiaj. Pierwsza grupa ludzi to ci, którzy nie byli nawet obecni podczas cudu. Ci, którzy nie odbyli podróży, aby być z Jezusem na pustyni. Jest to największa grupa ludzi w społeczeństwie, którzy żyją swoim codziennym życiem, nawet nie szukając minimalnego pożywienia od naszego Pana.

Drugą grupą ludzi jest ten „wielki tłum”, który podążył za Jezusem na odległą stronę Jeziora Galilejskiego, aby być z Nim. Reprezentują oni tych, którzy pilnie szukają naszego Pana każdego dnia. Są to ci, którzy są wierni celebracji Mszy, czytaniu Pisma Świętego, codziennej modlitwie i studiowaniu. Ta grupa ludzi uczy naszego Pana wielu rzeczy, a oni są odżywiani Jego świętym Słowem i Sakramentami.

Trzecia grupa ludzi, Dwunastu Uczniów, których reprezentują Dwanaście pozostałych wiklinowych koszy, to ci, którzy są wyjątkowo wierni naszemu Panu i nadal są przez Niego odżywiani w sposób obfity. Są to ci, którzy starają się zrozumieć i przyjąć najgłębsze prawdy duchowe, aby być odżywionymi i przemienionymi na najgłębszym poziomie.

Zastanów się dziś nad faktem, że duchowy pokarm, który nasz Pan chce ci zaoferować, jest najczęściej o wiele większy, niż możesz natychmiast przyjąć i spożyć. Ale zrozumienie tego faktu jest pierwszym krokiem do przygotowania się na przyjęcie jeszcze więcej. Kiedy zastanawiasz się nad tym nadmiarem duchowego pokarmu od naszego Pana, ponownie zobowiąż się szczególnie do poszukiwania pozostałych „dwunastu wiklinowych koszy” duchowych prawd. Jeśli to zrobisz, odkryjesz, że nie ma końca przemieniającej głębi darów łaski, którą nasz Pan chce ci obdarzyć.

Mój najhojniejszy Panie, nie tylko dajesz duchowy pokarm swojemu ludowi, dajesz go w nadmiarze. Gdy codziennie szukam Ciebie i jestem wypełniony Twoim miłosierdziem, pomóż mi nigdy nie znużyć się ucztowaniem na przeobfitym darze Twojej łaski. Proszę, nakarm mnie, drogi Panie, i pomóż mi spożywać Twoje święte Słowo. Jezu, ufam Tobie.