CALENDAR   HOME  02_MUSIC   03_PAINTINGS   04_POLITICS   05_BOOKS   06_MOVIES   07_SAINTS   08_SOFTWARE   09_PRZYJACIELE 10_OBJAWIENIA  11_DICTIONARY 12_PHOTOGRAPHY 13_ACCOUNTING  

01_January   02_February   03_March   04_April   05_May   06_June   07_July   08_August   09_September   10_October   11_November   12_December   13_Opłaty    29_Mar  Back   Next

Spelling School

 

2023 Wednesday

Właśnie zrozumiałem jak człowiek powinien radzić sobie ze wszystkimi problemami. Należy przyjąć dwa założenia. Pierwsze to takie, że człowiekowi włos z głowy nie spadnie bez Woli Bożej, a drugie założenie to takie, że człowiek nigdy nie dostaje tak ciężkiego krzyża, żeby nie potrafił go udźwignąć. A jeżeli tak się sprawy mają, to myślę, że można przyjąć twierdzenie, że wszystko co nas złego w życiu spotyka, nie koniecznie jest z powodu Miłosiernego Boga, ale jest na pewno za Jego zgodą, a jeżeli tak, to można przyjąć takie założenie, że jeżeli ktoś nas w życiu biczuje, to właśnie robi to, nasz Kochający Bóg. A jeżeli tak się sprawy mają, to człowiek nigdy nie powinien smucić się z powodu, że jest biczowany, a raczej radować. A dlaczego radować? A no właśnie dlatego, bo skora nas Bóg biczuje, który nas kocha, to na pewno Bóg wie co robi, a to oznacza, że każde biczowanie jest dla nas dobre. A co najciekawsze z tego wszystkiego jest to, że Bóg ukrzyżował nawet swojego syna Jezusa Chrystusa i że większość apostołów również została ukrzyżowana. Tak więc jeżeli człowiek przy okazji zostanie ukrzyżowany, lub coś "złego" mu się przydarzy, to nic innego nie powinien robić, tylko powinien za to podziękować i z tego powodu powinien się radować.

----

A jaki z tego wynika wniosek? Chyba tylko taki, że prawdziwy Chrześcijanin powinien zawsze się radować, czy też dobrze mu się w życiu dzieje, czy też źle. Ale oczywiście nie każdy to zrozumie. Do zrozumienia tego, nie tylko wystarczy dorosnąć, ale trzeba też i dojrzeć.

----

Drugim sposobem na życie, jest dawanie lub branie miłości. Myślę, że to bardzo piękne móc brać miłość od ludzi chętnych nam tej miłości dostarczyć, a jeżeli spotkamy kogoś, kto tej miłości, albo nie ma, albo nie chce nam dać, to wtedy samemu należy zrobić wszystko, by takiej osobie miłość dostarczyć. Myślę, że gdyby wszyscy ludzie tak postępowali, to świat byłby wielokrotnie piękniejszy. Każdy brałby miłość od drugiego człowieka, będąc w ciągłej gotowości, by dostarczyć trochę miłości osobie potrzebującej. Coś pięknego.

----

Dlaczego jedni ludzie są jak niemowlęta. Niezdolni nawet do samodzielnej egzystencji i bardzo podatni na skrzywdzenie, a inni są jak maszyny do zabijania? Owszem, nikt maszyną do zabijania się nie rodzi. Inni ludzie są tacy, bo wybrali taki sposób na życie. Stali się maszynami do zabijania i jest im z tym chyba dobrze, skoro jeszcze bardziej szkolą się w tym, by być, jeszcze bardziej efektywnym w tym co robią.

----

Jakie jest myślenie przeciętnego człowieka? Myślę, że przeciętny człowiek nic w tym złego nie widzi, że inni ludzie są maszynami do zabijania. Nic w tym złego nie widzą, dopóki te maszyny nie obrócą się przeciwko nim. Innymi słowy, każdy człowiek chciałby mieć kontrolę nad takimi maszynami, a na pewno nie chciałby, żeby takie maszyny do zabijania przebywały w ich towarzystwie bez nadzoru ludzi rozsądnych i o zdrowym umyśle. To chyba zrozumiałe. Maszyny do zabijania są bardzo niebezpieczne. Dlaczego są niebezpieczne? Właśnie dlatego, bo mogą pozbawić człowieka życia. To chyba też jest proste do zrozumienia.

----

Ciekawy jestem jak będzie Bóg sądził ludzi za grzech morderstwa. Pewnie przed każdym staną wszystkie organizmy żywe, które człowiek kiedyś w swoim życiu zabił. Od najmniejszego pająka i muchy do człowieka. Potem pewnie zważy się wszystkie martwe ciała i obliczy ciężar grzechu. Myślę, że jakoś tak, każdy będzie oceniony za przykazanie, nie zabijaj.

----

A co można powiedzieć o morderstwach poczynionych ze specjalnym okrucieństwem? Takich przecież też wiele zdarza się każdego dnia. Pewnie taka śmierć liczy się za setkę zwykłych śmierci.

----

Dlaczego służba dla Boga jest tak bardzo piękna? Myślę, że dlatego, bo Bóg nikogo nie zmusza do służby dla Boga. Jeżeli ktoś Bogu służy, to robi to z własnej i nieprzymuszonej woli, a ponadto, w każdej chwili, każdy może ze swojej służby zrezygnować. To właśnie nazywa się wolną wolą, którą Bóg ofiarował człowiekowi. Owszem, po ziemskiej śmierci Bóg każdego z nas osądzi, ale nawet Bóg nie zmienia tego, że są ludzie nie wierzący w Boga. Jeżeli człowiek woli w Boga nie wierzyć, to Bóg przecież takiemu człowiekowi z niczym się nie narzuca.

2024 Friday

Jeżeli macie chociaż odrobinę rozumu, to porzućcie kłótnie i zabawy i szykujcie się na wojnę. To może brzmieć dramatycznie, ale w obliczu rosnących napięć i konfliktów na świecie, warto mieć świadomość, że czasem trzeba być gotowym na najgorsze.

Ostatnie lata przyniosły wiele wydarzeń, które mogą nas skłonić do refleksji nad powagą sytuacji międzynarodowej. Konflikty na Ukrainie, w Izraelu czy w Azji Południowo-Wschodniej, zwiększające się agresywne działania Rosji, chińskie roszczenia terytorialne – to tylko kilka przykładów, które pokazują, że świat jest miejscem pełnym niepewności i zagrożeń.

Dlatego właśnie ważne jest, abyśmy zdali sobie sprawę z tego, że nie możemy być obojętni na to, co dzieje się poza naszymi granicami. Musimy być gotowi na ewentualne konsekwencje konfliktów międzynarodowych, które mogą dotknąć każdego z nas.

Nie oznacza to oczywiście, że mamy się bać i żyć w ciągłym strachu. Wręcz przeciwnie – ważne jest, abyśmy byli świadomi sytuacji, ale również podejmowali działania mające na celu zapobieganie potencjalnym zagrożeniom. Może to oznaczać udział w dyskusjach i debatach na temat polityki międzynarodowej, wsparcie organizacji działających na rzecz pokoju i bezpieczeństwa, czy też po prostu podjęcie działań, które mogą pomóc w zapewnieniu bezpieczeństwa naszej rodziny i społeczności.

Nie jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłości i tego, co się wydarzy. Ale możemy być przygotowani na ewentualne wyzwania, które mogą nas czekać. Jeżeli macie chociaż odrobinę rozumu, to porzućcie kłótnie i zabawy i szykujcie się na wojnę – w przeciwnym razie możemy być zaskoczeni i bezbronni w obliczu nadchodzących trudności.

----

Człowiek to istota zdolna do wielu rzeczy. Ma zdolność do miłości, empatii, tworzenia, ale też niestety do nienawiści, agresji i destrukcji. Niestety, są ludzie, którzy nie potrafią docenić pokoju i wolności, co w konsekwencji prowadzi do ich utraty.

Pokoju i wolności nie można sobie łatwo wyobrazić, dopóki ich nie stracimy. Dla większości ludzi są to wartości fundamentalne, które pozwalają nam żyć w harmonii z samym sobą i światem. Pokój daje nam spokój ducha, możliwość rozwijania się i budowania lepszej przyszłości. Wolność zaś daje nam możliwość wyboru, samorealizacji i spełnienia naszych marzeń.

Jednakże ci, którzy nie potrafią docenić tych wartości, często doprowadzają do ich utraty. W historii ludzkości wiele razy mieliśmy okazję zobaczyć, jak ludzie popadający w nienawiść i agresję niszczą pokoje i wolność innych. Totalitaryzmy, wojny, konflikty społeczne – wszystkie one są wynikiem braku szacunku dla tych wartości.

Niestety, nawet dzisiaj możemy zaobserwować ludzi, którzy nie potrafią docenić pokoju i wolności. Tacy ludzie często są zdominowani przez swoje ambicje, żądze władzy i pieniądza. W dążeniu do swoich celów gotowi są pogwałcić prawa innych, narażając ich zdrowie, życie i wolność.

Dlatego tak ważne jest, aby ludzie nauczyli się doceniać pokój i wolność. Tylko wtedy możemy żyć w zgodzie ze sobą i otaczającym nas światem. Musimy nauczyć się szacunku dla innych, tolerancji, empatii i wybierać drogę dialogu i współpracy zamiast konfliktu i agresji.

Pokoju i wolności nie możemy uważać za coś oczywistego. Musimy je pielęgnować i bronić przed każdym, kto próbuje je zniszczyć. Tylko wtedy możemy być pewni, że nigdy nie stracimy tych cennych wartości i będziemy mogli cieszyć się nimi każdego dnia.

----

Nigdy nie zapominajmy o tym, że nasza siła jest w Bogu. To zdanie, często jest wypowiadane, ale czy naprawdę zastanawiamy się nad jego znaczeniem? Czy rozumiemy, że niezależnie od tego, co nas spotyka w życiu, zawsze możemy polegać na wsparciu i mocy, którą daje nam nasza wiara?

Bóg jest naszym przewodnikiem, oparciem i sensem naszego istnienia. To On daje nam siłę, by pokonywać trudności i przeciwności losu. To On dodaje nam otuchy w momencie zwątpienia i wątpliwości. To On daje nam nadzieję na lepsze jutro i wiarę w to, że wszystko, co się dzieje, ma swój cel i sens.

Kiedy czujemy się osamotnieni, bezradni lub zagubieni, warto zawsze pamiętać o tym, że Bóg jest z nami, że nie zostawia nas samych z naszymi problemami i troskami. Jego miłość i wsparcie są nieograniczone, a nasza siła wzrasta, gdy tylko zanurzymy się w Jego obecności.

Modlitwa i zaufanie Bogu są kluczowymi elementami budowania naszej siły i odporności psychicznej. Kiedy oddajemy Mu nasze zmartwienia i obawy, otrzymujemy spokój i pewność, że wszystko będzie dobrze. Bóg jest naszym przewodnikiem i strażnikiem, który nieustannie czuwa nad nami i dba o nasze dobro.

Dlatego też nigdy nie zapominajmy o tym, że nasza siła jest w Bogu. To On jest naszym natchnieniem i siłą napędową do działania. To On daje nam odwagę do stawienia czoła trudnościom i pokonywania przeszkód. Niech Jego obecność zawsze towarzyszy nam w życiu, niech Jego miłość nas rozpromienia i dodaje nam sił do codziennych wyzwań. Jeżeli Bóg jest z nami, to któż przeciwko nam?

----

Głupotę rządu można porównać do choroby, która zaraża cały naród i ogranicza jego potencjał rozwoju. Jeśli przywódcy kraju podejmują decyzje niezgodne z interesem społeczeństwa, to nawet najwięksi mędrcy i najbardziej zdolne jednostki nie będą w stanie obronić swojej ojczyzny.

Jeśli rząd nie potrafi zarządzać finansami publicznymi, to nawet najbardziej utalentowani ekonomiści nie zdołają uratować kraju przed bankructwem. Jeśli decyzje polityczne są podejmowane w sposób impulsywny i emocjonalny, nie uwzględniając rzeczywistych konsekwencji, to nawet najbardziej wykształcone kadry nie będą w stanie zapobiec kryzysowi.

Głupi rząd może prowadzić kraj na skraj katastrofy gospodarczej, społecznej czy politycznej. Brak odpowiednich strategii i realizacji celów może skutkować kryzysem, który będzie trudny do opanowania nawet przez najlepiej wykształconych ekspertów. Ponadto, powtarzające się błędy i brak konsekwencji w działaniu rządu mogą prowadzić do zniechęcenia społeczeństwa oraz utraty zaufania do władz.

W takiej sytuacji nawet wielu mędrców i zdolnych jednostek nie będzie w stanie obronić kraju przed jego upadkiem. Warto więc pamiętać, że wybierając swoich przedstawicieli władzy, powinniśmy kierować się nie tylko chwilowymi obietnicami czy populistycznymi hasłami, ale także analizować ich kompetencje, doświadczenie oraz zdolności przywódcze.

Tylko tacy liderzy są w stanie skutecznie zarządzać krajem i chronić interesy społeczne. Jeśli naród ma mądrych i odpowiedzialnych przywódców, to może liczyć na rozwój i bezpieczeństwo kraju. Natomiast gdy głupota rządu zaczyna wpływać na życie społeczeństwa, trzeba podjąć działania mające na celu zmianę władzy na bardziej odpowiedzialną i kompetentną.

Dlatego niezwykle istotne jest, aby społeczeństwo czuwało i angażowało się w życie polityczne kraju, dobierając swoich przedstawicieli władzy w sposób świadomy i odpowiedzialny. Tylko w ten sposób możemy mieć pewność, że nasz kraj będzie miał szansę na rozwój i bezpieczeństwo, a mędrcy i zdolne jednostki będą mieli szansę wykorzystać swój potencjał dla dobra wspólnego.

----

Zbawiciel świata poniósł okrutną śmierć na krzyżu. Jego połamane ciało złożono w grobie. Jego uczniowie rozproszyli się i obawiali się, że oni będą następni. Jednak nasza Najświętsza Matka czuwała w doskonałej nadziei, że Jej Syn wkrótce zmartwychwstanie.

Tradycyjnie soboty w roku kościelnym są poświęcone Najświętszej Maryi Pannie. Ta starożytna tradycja rozwinęła się po części z przekonania, że podczas gdy inni byli przepełnieni strachem i zamętem, Matka Maria czuwała w Wielką Sobotę w modlitewnym oczekiwaniu na zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziała, że Jej Syn zmartwychwstanie. Miała nadzieję ponad nadzieję. Jej wiara była pewna. Miłość utrzymywała ją w czujności w oczekiwaniu na powrót Syna.

Przez wiele stuleci sugerowano, że pierwszą osobą, której Jezus ukazał się po swoim Zmartwychwstaniu, była Jego własna matka. Wierzył w to święty Jan Paweł II. Wierzył w to święty Ignacy Loyola. I wielu innych na przestrzeni wieków podzielało to przekonanie.

Z tych powodów Wielka Sobota jest idealnym dniem, aby zadumać się nad zamyślonym sercem naszej Najświętszej Matki. W Piśmie Świętym wielokrotnie jest powiedziane, że Matka Maria rozważała w swoim sercu tajemnice życia swego Syna. Była jedną z nielicznych, którzy stanęli przy Nim w Jego agonii i śmierci. Stała przed Krzyżem i z modlitwą rozważała Jego doskonałą ofiarę. Matka Najświętsza trzymała w ramionach Jego martwe ciało i zastanawiała się, dokąd odszedł Jego duch. A dzisiaj czuwa, rozważając Jego rychły powrót do niej.

Zastanów się nad jej rozmyślającym sercem. Spróbuj zjednoczyć swoje serce z jej sercem. Spróbuj zrozumieć, o czym myślała i na co miała nadzieję. Spróbuj poczuć to, co ona czuła tego smutnego dnia. Spróbuj doświadczyć jej wiary, jej zaufania i radosnego oczekiwania.

Tak wielu ludzi na tym świecie chodzi w rozpaczy i zamęcie. Tak wielu straciło nadzieję na nowe życie, które ich czeka. Tak wielu ma własną formę śmierci wewnętrznej, nie pozwalając Bogu wciągnąć ich do Swojego Zmartwychwstania. Tak wielu ludzi potrzebuje dzisiaj nadziei, która tak żywa była w sercu naszej Najświętszej Matki w pierwszą Wielką Sobotę.

Rozważajcie dzisiaj w ciszy rzeczywistość Wielkiej Soboty i pozwólcie, aby chwalebne Serce naszej Najświętszej Matki inspirowało Was i wciągało głębiej w Jej życie wiary, nadziei i miłości.

Najdroższa Matko Mario, w tę pierwszą Wielką Sobotę czuwałaś nad swoim Synem. Pozwoliliście, aby wzrastał w was Boży dar nadziei i pozwoliliście, aby ta nadzieja była waszą siłą pośród grozy krzyża. Módlcie się za mnie, abym mógł dziś rozważać Wasze piękne serce, abym i ja mógł być pełen nadziei, gdy będę znosić wyzwania tego ziemskiego życia. Daj mi serce radosnego oczekiwania w oczekiwaniu na łaskę nowego życia, którą nasz Pan tak głęboko pragnie mnie obdarzyć. Matko Maryjo, módl się za mną. Jezu, ufam Tobie.

2025 Saturday

Wiele osób nosi w swoich duszach bardzo ciężkie brzemiona. Na powierzchni mogą promieniować radością i pokojem. Ale w głębi duszy mogą też odczuwać wielki ból. Te dwa doświadczenia naszego wnętrza i zewnętrza nie są sprzeczne, gdy podążamy za Chrystusem. Często Jezus pozwala nam odczuwać pewne wewnętrzne cierpienie, podczas gdy jednocześnie przynosi dobry owoc zewnętrznego pokoju i radości poprzez to cierpienie.

Czy to jest twoje doświadczenie? Czy czujesz, że potrafisz wyrażać siebie z wielką radością i pokojem w obecności innych, nawet jeśli twoje serce jest wypełnione udręką i bólem? Jeśli tak, bądź pewien, że radość i cierpienie nie wykluczają się wzajemnie. Wiedz, że Jezus czasami dopuszcza wewnętrzne cierpienie, aby cię oczyścić i wzmocnić. Nadal poddawaj się temu cierpieniu i ciesz się możliwością, jaką masz, aby żyć życiem pełnym radości pośród takich trudności.

Panie, dziękuję Ci za wewnętrzne krzyże, które niosę. Wiem, że dasz mi łaskę, której potrzebuję, aby kontynuować drogę akceptacji i radości. Niech radość Twojej obecności w moim życiu zawsze jaśnieje, gdy niosę każdy krzyż, który mi dano. Jezu, ufam Tobie.

----

Many people carry very heavy burdens within their souls. On the surface, they may radiate with joy and peace. But within their souls, they may also have great pain. These two experiences of our interior and exterior are not in contradiction when we follow Christ. Often times Jesus allows us to feel a certain interior suffering while, at the same time, He brings forth the good fruit of exterior peace and joy through that suffering.

Is this your experience? Do you find that you can express yourself with great joy and peace in the presence of others even though your heart is filled with anguish and pain? If so, rest assured that joy and suffering are not mutually exclusive. Know that Jesus permits interior suffering at times so as to purify you and strengthen you. Continue to surrender that suffering and take joy in the opportunity you have to live a life of joy amidst such hardship.

Lord, I thank You for the interior crosses I carry. I know that You will give me the grace I need to continue down the path of acceptance and joy. May the joy of Your presence in my life always shine forth as I carry each and every cross I have been given. Jesus, I trust in You.

----

Celnicy i grzesznicy zbliżali się, aby słuchać Jezusa, ale faryzeusze i uczeni w Piśmie zaczęli narzekać, mówiąc: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. Dlatego Jezus skierował do nich tę przypowieść. Łukasza 15:1–3

To dobra nowina! Nasz Pan „przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. Dlatego jest dla ciebie miejsce przy Jego stole!

Czasami trudno przyznać, że jesteśmy grzesznikami. Oczywiście w naszych umysłach wiemy, że nimi jesteśmy. Ale nasza duma może łatwo doprowadzić nas do usprawiedliwienia naszego grzechu, pomniejszenia go i dojścia do wniosku, że wcale nie jesteśmy tacy źli. Jeśli myślisz w ten sposób, bądź ostrożny. Robiąc tak, będziesz podobny do faryzeuszy i uczonych w Piśmie z powyższego fragmentu. Najwyraźniej nie uważali się za grzeszników, dlatego potępili Jezusa za to, że przyjmował grzeszników i jadał z nimi.

Powyższy fragment pochodzi z początku 15. rozdziału Ewangelii Łukasza i stanowi wstęp do trzech kolejnych przypowieści. Najpierw nasz Pan opowiada Przypowieść o zagubionej owcy, następnie Przypowieść o zagubionej monecie, a następnie Przypowieść, którą znajdujemy w pozostałej części dzisiejszej Ewangelii, Przypowieść o zagubionym synu. W pierwszej przypowieści pasterz, który znajduje swoją zagubioną owcę, raduje się. W drugiej przypowieści kobieta, która znajduje swoją zagubioną monetę, raduje się. A w przypowieści, którą dziś czytamy, ojciec, który znajduje swojego zagubionego syna, raduje się i urządza przyjęcie, aby to uczcić.

Wróćmy ponownie do powyższego fragmentu, który wprowadza te trzy przypowieści: „Celnicy podatkowi i grzesznicy zbliżali się, aby słuchać Jezusa”. Gdy już się zbliżyli, Jezus przemówił do nich o radości ze znalezienia tego, co zostało zgubione. Być może, skoro Jezus początkowo mówił o znalezieniu zagubionej owcy i zagubionej monety, musiało to w pewnym stopniu trafić do tych celników i grzeszników. Ale potem nasz Pan opowiada im długą i szczegółową historię o tym chłopcu, który nie szanuje swojego ojca, zabiera swój spadek, trwoni go na nielegalne życie i kończy z niczym. Historia wyraża zagubienie tego chłopca, jego desperację, poczucie winy i wstyd. Dowiadujemy się o jego wewnętrznym myśleniu, rozumowaniu, lękach i niepokoju.

Rozważając tę ​​przypowieść, spróbuj zrozumieć, jaki wpływ miałaby ona na poborców podatkowych i grzeszników, którzy wszyscy zbliżyli się do naszego Pana. Byli duchowo głodni, tak jak syn marnotrawny. Mieli przeszłość pełną żalu, tak jak ten chłopiec. Byli niezadowoleni z życia i szukali wyjścia, tak jak ten syn kochającego ojca. Z tych powodów ci poborcy podatkowi i grzesznicy, którzy zbliżyli się do Jezusa, byliby zafascynowani wszystkim, czego Jezus ich uczył, i napełnieni nadzieją, że oni również mogliby podzielić się radością, która została tak hojnie obdarzona tym nieposłusznym synem.

Rozważ dziś wzruszający obraz tych celników i grzeszników zbliżających się do Jezusa. Choć mogli mieć pewien strach i ostrożność, mieli też nadzieję. Spróbuj zrozumieć, co musieli myśleć i czuć, słysząc tę ​​historię o wielkim miłosierdziu Ojca. Pomyśl, jak oni by się zachowali, gdyby odkryli, że jest nadzieja również dla nich. Jeśli masz problem z byciem jak uczeni w Piśmie i faryzeusze, odrzuć tę pokusę. Zamiast tego, spójrz na siebie jako na jednego z tych grzeszników, którzy zbliżyli się do naszego Pana, a będziesz przyczyną radości w Sercu Ojca w Niebie.

Najbardziej kochający i współczujący Panie, celnicy i grzesznicy zostali przyciągnięci do Ciebie. Znaleźli w Tobie kogoś, kto mógł uwolnić ich od ciężarów, które nosili w sobie. Proszę, pomóż mi zobaczyć siebie jako jedną z tych pokornych dusz, które potrzebują Ciebie i Twojego miłosierdzia. Odrzucam moją dumę, która prowadzi mnie do samousprawiedliwienia i modlę się o pokorę, abym mógł przyjść do Ciebie i uradować Serce Ojca w Niebie. Jezu, ufam Tobie.