Page 25 - Issue No.1388

‫آمد و نزدیکم شد‬ ‫پنج شعر از شیرکو بیکس‬ ‫ادبیات‬
‫گفت روز خوش‬ ‫به ترجمه محمد مهدی‌پور‬
‫‪ -‬روزگارت خوش‬ ‫شعر‬
‫سال ‪ / 23‬شماره ‪ - 1388‬جمعه ‪ 6‬نیدرورف ‪1395‬‬
‫جلوتر آمد و دستش را روی شان ‌هام انداخت ‪25‬‬ ‫فراموش نشدنی‬
‫وتوپ را محکم به سینه‌اش چسپاند و‬
‫‪ -‬ببخشید ‪...‬نمی شناسی؟!‬ ‫زمانی عصر ُکشتار کلمات بود‬
‫‪-‬صنوبر نیستی؟!‬
‫‪-‬صنوبر هم بازی م ‌یکند ؟‬ ‫اما نه هر کلم ‌های!‬

‫در این لحظه توپ را به سمت آسمان زد‬ ‫زمانی عصر کشتار عشق بود‬
‫و توپ ایستاد و برنگشت‬
‫اما نه هر عشقی!‬
‫بر سر پارک آزادی‌مان ماه‌ی شد نگاه آبی‬
‫این بار درخت صنوبر گذشت‬ ‫سربازان‬

‫آتشش که زدند از دور فریاد زد‪:‬‬
‫من یاسینم‬
‫شیرکو‬
‫یاسین‬

‫س ِگ پلیس سیاهی با خود داشتند‬

‫برای اسماعیل بِشکچی‪2‬‬ ‫سر اولین خیابان‬

‫اما نم ‌یگویند‬ ‫که او را دیدند‬
‫هیچ کدامشان نمی‌گوید‬
‫درختی گفت‪:‬‬ ‫صدایش زدند‬
‫برای تکیه بر م ‌نست‬
‫ما اکنون نمی‌توانیم نام تو را‬ ‫می‌گویند‪ :‬برای چشمان زیبا‬ ‫سگ را روان ‌هاش کردند‬

‫بر خیابانی در «دیار بکر» بگذاریم‬ ‫و بالای بلند آزاد ‌یست‬ ‫میخکوب شده بود‬
‫م ‌یگویند‪ :‬برای شیر نوزادن‬
‫گلی گفت‪:‬‬ ‫سرباز‌ها چون حلقه‌ای در بََرش گرفتند‬
‫به خاطرآب و برای نان‬ ‫سگ بو‌م ‌یکشید‬
‫ما اکنون نمی‌توانیم باغچه‌ای در « قا ِمشلی» را‬ ‫و آشیان ‌هی گنجشک‬
‫وجب به وجب جانش را‬
‫به نام تو نامگذاری کنیم‬ ‫و دفاع بر هجوم درندگان است‬
‫ولی نم ‌یگویند‬ ‫سربازان‬
‫شعری گفت‪:‬‬
‫هیچ کدامشان نمی‌گوید‬ ‫دی ‌رزمانی بود‬
‫ما اکنون نمی‌توانیم نام تو را‬ ‫برای تکیه بر من است‪...‬‬
‫که سگ را به ب ‌وکشید ِن شعر یاغی‬
‫برکتابخانه‌ای در «مهاباد» بگذاریم‬ ‫امتداد محبت‬
‫عشق خاک ‪ /‬مخفیگاه آزادی‬
‫‪In touch with Iranian diversity‬‬ ‫سنگی گفت‪:‬‬ ‫با شاخ ‌هی گیاهی که می‌نویسم‬
‫جنگل م ‌یخوانم‬
‫ما اکنون نمی‌توانیم برای تو تندیسی‬ ‫و جستجوی مأوای عقاب آموخته بودند‬
‫قطر‌هی بارانی که م ‌یبینم‬
‫از صخره‌های «بابا گور‪ »3‬بسازیم‬ ‫گوشم به صدای دریاست‬ ‫سگ ناخودآگاه پوزخندی زد‬
‫دان ‌هی گندمی بر دستم‬
‫کوردستان هم در آخر گفت‪:‬‬ ‫دست برداشت‬
‫و خرمنی در درونم‬
‫ما فقط می‌توانیم‬ ‫تار مویی از معشوق همراهم است‬ ‫و برگشت پیش پای سربازان‬

‫همچون شعر و گل و آزادی‬ ‫و دوست داشتن در بغل‬ ‫شاعر هم باز‬
‫حالا هم که سطری از شعر «نالی‪ » 1‬با من است‬
‫از جانمان به دوشت بگیریم‪...‬‬ ‫با هر دو دست کلاهش را‬
‫کوردستان را با خود دارم‬
‫محکم چسپید‬
‫‌‌آن توپ برنگشت!‬
‫_____________‬ ‫و راه ب ‌یآزار خودش را گرفت‬
‫‪ -1‬نالی (ملا خدر شاویسی میکایلی )شاعر و غزل سرای کورد است‪.‬‬ ‫در آن پارک‪ ،‬چراغ روشن آزادی بودم‬
‫قدم م ‌یزدم‬ ‫و گذشت و رفت!‬
‫‪ -2‬اسماعیل بیشکچی جامعه شناس مشهور ترکیه ای‬ ‫صنوبری لاغر‬
‫‪ -3‬نام یک زیارتگاه درکوهستان های استان کردستان‬ ‫آن شاعر هی ‌چچیز از آ ‌نچه که‬
‫پیش‌اپیشم می‌آمد‬
‫می‌رفت و توپی هم جلوی پایش بود‬ ‫در عصر کشتا ِر سخن و معنا‬
‫با نوک پا آرام آرام توپ را بالا می‌زد‬
‫برای سرباز و س ِگ پلیس مایه‌ی وحشت باشد‬
‫تا سینه‌اش که می‌رسید‬
‫دوباره می‌افتاد پشت پایش‬ ‫با خود نداشت‬

‫یک بار‪ ،‬دوبار‪ ،‬صد بار‬ ‫خاک و سرزمین‬ ‫آن‌چه که در عصر کشتار عشق‬
‫توپ نمی‌رفت!‬
‫برای شب تاریک تاریخ و تو در توی اندوه چلچراغ باشد‬
‫صنوبر یک چشمش به من بود و یک چشمش به توپ‬
‫آ ‌نچه در جیب داشت‬

‫‪Vol. 23 / No. 1388 - Friday, Mar. 25, 2016‬‬ ‫قصید‌های غمگین و پنهان‬

‫همهم ‌های اسیر‬

‫و فرم عاشقان ‌هی تلخی بود!‬

‫‪25‬‬ ‫صندلی‬

‫نامم صندلی‌ست‬
‫کس نمی‌داند ـ من م ‌یدانم ـ‬

‫این همه خنجرخیانت‬
‫این همه جوب‌های جاری خون‬

‫دزدی مال و مکنت‬
‫این همه سیاهی نفرت‬
‫برای تکیه بر من‌ست‬