Page 29 - Issue No.1387

‫پنج شعر از فرزاد طبائی از مجموعه‌ی «خواندن»‬ ‫ادبیات‬

‫‪29‬‬

‫سال ‪ / 23‬شماره ‪ - 1387‬جمعه ‪ 28‬دنفسا ‪1394‬‬ ‫نخواست ‌هایی را نخواستن‪ ،‬از مرده‌گانی همیشه مرده و ما را باز مرده‬ ‫فرزاد طبائی متولد ‪ 1361‬در اصفهان است‪ .‬از آثار اوست‪:‬‬ ‫شعر‬
‫اّما پیچیده در لفا ْف برک ِت ُم َس ِک ِن ُدعا‪ ،‬پیچیده در بخو ِر فرب ‌هگی و روئیدن‬ ‫ـ مجموعه شعر "ندیدن" منتشر شده به سال ‪ 1394‬به صورت‬

‫بهارا!‬ ‫الکترونیک و مستقل ـ بازنشر به زودی در سایت شهرگان‪.‬‬
‫َمن ِگ از َمن ِگ ب ‌یمرگی‪ ،‬کرخت از احتلا ِم ُمکرر‪ ،‬مر ِگ از تکرار‬ ‫ـ مجموعه شعر "عُقود" در دست انتشار‪.‬‬

‫بگذر‪ ،‬بر نرم ِی پوشال ِی مهر‌ههامان چکمه بگردان‪ ،‬بیا ‪،‬‬
‫ما بر اردیبهش ‌تها روئید‌هایم‪ ،‬در خونی سنگین بالیده‌ایم‬

‫پنجه به تفریح بچرخان بر چرخنده و درهم مفاصلی که ایستادن هرگز نیآموختند‬

‫کبو ْد رودهائی آویزا ِن ک ْج گردن‌ها نه راست و نه جاری‪ُ ،‬مرده نه چندان‬
‫در ما بگذر به طوفانی از هیجا ِن مجموع‬
‫ُسرو ِر ما در سو ِر روئید ِن شاخ ‌ههای گردن‌تاب‬
‫نشخوا ِر خورشی ِد چسبیده به دندان‌هامان‬
‫ما‪ ،‬ما که در رود‌هها حتی ب ‌یکران ‌هگی را به گوارش سپرده‌ایم‬

‫بلعیده‌ایم زمان را با حاشورها و حاشی ‌هها‬
‫زائیده‌ایم زنان و ما مردا ْن تمثا ِل همیشه پیروزت را در هر خو ْن ُگشاد ْن‬
‫در این زفا ْف ما خوی ِش توایم‪ ،‬جاری در ر ‌گهامان حتی یاخت ‌هها به ُسجده‬
‫فرودآی که ای ‌نجا َو ِر امن و ب ‌یمرگی‌ست‪ ،‬ت ِن گسترده‌ی توست‬
‫به انگشت و گنجشکی در پرواز؛ بشارت ده باز‬

‫که بیرون را زمستان است‪ .‬از زمستان است؟‬

‫بهار در امتدا ِد ُمردن است‪ ،‬در مداوم ِت مرگ و ما‪ ،‬ما خو ْد بهاریم‬
‫غلتیده در تَری و ترش ِح آرزوها‬
‫قو ِم بهاری‪ ،‬سربازا ِن فروردین‪ ،‬شهدای اردیبهشت و آری برده‌گان خرداد‬
‫خو ‌شدل به تکرار بیهود‌هی خرداد‬

‫مرد‌هگانی بی‌مرگ که بیرون زمستان است‪ ،‬باز و باز از زمستان است‬

‫برگرد‌ههامان زین رو بگذر که بر بهار گذشته‌ای‬

‫از خویش‬

‫با چکم ‌ههای سرد و چکه‌های لاب ْد قندی ‌لها؛ بر ‌فها را که در زمستان‌اند‬
‫از ما ِه غری ِب زمستان بتاب برما قو ِم در خیر‌هگی‪ ،‬خیره بر هیچ و همیشه هی ‌چچیز‬
‫گیسو برقصان و سقفی شو بر مای اینک به ستون و به فرو‌ریختن‬

‫‪In touch with Iranian diversity‬‬ ‫در ستون‌های ما بپاشان‪ ،‬بچرخ در صفو ِف همیشه بر خویش برخواسته‌مان‬

‫دهان بگذار و بگذران بر دها ‌نهای همیشه بست ‌هبازمان‬

‫این بوی خو ِن و حرکت‪ ،‬این بخو ِر چل ‌هی درگذشته‌ی تخمیر ماست‬
‫استخوا ‌نهای متکامل در رکوع‬
‫خو ِن تُرش و خشک و بی قیام ْت فسی ْل یاخته‌های دوتا قامت‬
‫این تنا ِن زنده به عش ِق سجود و دل در بَر و پا کشیده در سینه‪ ،‬به دخول‬ ‫َرهاو ِی ُقومی‬
‫وارو ْن طوا ِف کف ‌لهای در انتظا ِر قرائت‪ ،‬اورا ِد احضا ِر مدا ِم بهار‬
‫داخل شو‪ ،‬فرو آی و داخل کن‪ ،‬شهرها را و روزها را‬ ‫خورشی ِد ب ‌یپنج ْه ر ِد هیچ خرسی بر چهره!‬
‫تابنا ْک ِچه ِر همه‌مان‪ ،‬قو ْم ِچه ِر ما‪ ،‬ما همه شبیهان‬
‫غرو ‌بهای خون‌ُمرده و کشدار‪ ،‬غروب‌های عریض و ضخیم‬ ‫آفتابگردا ِن همیشه در مشاطه و نه در بند‪ ،‬از بند انداخته‬
‫غرو ِب َخلا ْل درختا ِن جاری در تاریخو ْن رو ِد طهارت‬
‫ما کبودان‪ ،‬ما را تو پوست و روغن و مغ ِز ما‬
‫زبا ِن فخیم بچرخان و لبریز از بدایع‪ ،‬از فنو ِن استمنا‪ ،‬زبا ِن پُرزیده بچرخان‬ ‫چنان سر به سپرده ایم و آری به سپرده‌ایم عشق‪ ،‬عشق را‬
‫داخل کن‪ ،‬بنگر که در رعشه‌ی دلپذیر این دخول‪ ،‬دهان به بوسه‬
‫دهان به تسبیح و تصدیق‪ ،‬از غنچه‌های تی ْر ُگشوده و گلوله در سینه‬ ‫که در دورترین ساح ِل متصور در کاسه‌های حقیرمان‬
‫از زمستان‌های همیشه دشمن مانده‪ ،‬دشم ْن خوانده‬ ‫در آن َغلَ ْط کرا ِن غلتیده در خمی ِر خاکسترهامان‬
‫فرود کن و بنگر بر گرده‌های تشنه‌ی بارش‌مان‪،‬‬ ‫تو را به شقه‌گی سپردیم‬

‫‪Vol. 23 / No. 1387 - Friday, Mar. 18, 2016‬‬ ‫برجست ْه ُگرد‌ههای از درون همیشه در زنجیرمان‪ ،‬پوس ‌تِدندانه دندانه‬ ‫تو را در خود پراکندیم و اینک موع ِد مناس ِک خو ِن توست‬
‫دان ‌هدانه‪ ،‬گذشته از پوست و نه محتا ِج شمارش‬ ‫بخوان نه به ناله که خو ِن خورشی ْد خشکیده بر استخوا ِن پنجه‌ها‬

‫برقص و چکمه بچرخان بر قاض ْی پُ ِل کشیده از همیشه‌مان‬ ‫ابری اینک پس م ‌یرود و انگار نوری و نه‪ ،‬که نوری نیست‬
‫این شار ِع دامن بالازده و جنبان و لرزان‪ ،‬سورا ِخ محرک و متحر ِک قضاوت‬ ‫خو ِن تاری ِک تو می‌تراود و حلول‪ ،‬بهار است آری خزیده در جا ِن ما‬

‫نه هی ْس انگشت که ذوالفقا ِر َمزه کردن و شروع‪ُ ،‬سن ِت بازی‬ ‫بهار است؟ یا و نه هیچ طراوتی در گفتن نم ‌یگنجد‬
‫باز ِی دهان‌هامان از شکاف‌های سرراس ِت رود‌هها‪ ،‬آرو ِغ بلاغت و تأدیب‬ ‫بها ِر از توست‪ ،‬یا ِد نه از یاد رفته و وارد در خون و خواب‌هامان‬

‫در اجاب ِت زبا ِن در بند و در بن ِد طع ِم جوید ِن خون‬ ‫ابری اینک پس م ‌یرود و فرود‬
‫جویده زبا ِن سرخوش و جویده چهر‌هی خورشید‬
‫جویده زنان را ای ‌نبار به دباغی‬ ‫از‬

‫از زین بر گرده‌های در سجده وامانده‌مان فرود آی‬

‫پار‌هپاره خورشید‪ ،‬پاره بر چا ‌کچا ِک نیزه‌های نگهدا ِر ما‬ ‫از این خو ْن بهاری که در تاریک ِی قطره‌ها سر بریده‌ایم‌‬
‫ما که از خورشید بر نیزه در پش ِت چش ‌مها شقه کرده‌ایم‬ ‫بها ِر قربانی‪ ،‬پراشیده‪ ،‬روان بر خا ِک خزنده و ِگل ُشده‬

‫چش ِم نخست با حلقه گشوده‌ایم‬ ‫ُگل داده با خاکستری بر زر ْد شاخه‌های شانه‌هامان‬
‫ما‪ ،‬قو ِم آفتا ْب محبوس کرده و توشانده در رود‌هها‪ ،‬قو ِم انداز و پَس‌انداز‬ ‫زین را‪ ،‬بگذار و زین رو بگردان که حا ِل ما را در گذر از ُگرده‌ها‬
‫پ ‌سانداخته مرد ِم مفتخر به از پدر زادن‪ ،‬زادن در خونی از پیش ُمرده‬
‫بگردان و چونان همیشه باز واگردان به‬
‫ما شفافا ِن داخل در هم‪ ،‬برهم و نه از هم‬ ‫دمیدن در سورا ْخ کتف‌های مفلوک و مؤد ِب ما‪ ،‬کت ‌فهای دست به سینه‬
‫چه حاجت به وفای وعد‌هی موعود؟ که ما زنده‌ی همیشه‌ایم‬
‫بیآغاز این رهاو ِی قومی از همیشه در سجده و مشهو ِر بو ْ‌سچکمه‬
‫فرود آی اکنون‪ ،‬داخل شو خورشی ِد تاریکنده بر احشاء پوسیده‌مان‬
‫‪29‬‬ ‫با رگ و گردنی در نشانه و تهدی ِد ُمدا ِم آسمان‬ ‫در دندا ‌نها بپیچ و بشکن ر ِگ رعدی بر زبا ِن زنده در لُکنت‬
‫با تیرهای فرو و در فرو به کا ِم خویش‪ ،‬مر ْگ ریخته بر سر خویش‬ ‫زبا ِن زاده در هیس و لیس‬
‫بر سر و گی ‌سهامان که خی ِس شعر و ُخدع ‌هاند‬ ‫زبا ِن ب ‌یزنان‪ ،‬گلو بست ْه زنا ِن مبتلا به نعو ِظ ُمدا ِم زبان‬
‫آن فرب ‌هگی معطر و در آتش را چه حاجت که تَراوند‌هاند روده‌هامان‬
‫بی حّتی تمنای برخواستن‪ ،‬بی حّت ْی حّتی برخواستن و نه باز برخواستن‬
‫به انقلاب‌های ُمنتهی به ُسجده و گرد ‌نهای پیچیده در رکوع‬